Een vrolijke dag

Dag 34, 11 juni 2011;
Saint Girons- Capvern les Baines

Huishoudelijke mededelingen/ managementsamenvatting:
Vandaag heb ik 99,5 kilometer in dik 6 uur gefietst. Dat is qua gemiddelde niet zo veel. Gelet op het landschap valt dat echter alleszins mee. Het goede nieuws van vandaag: het heeft niet geregend. Het was vanmiddag zelfs aangenaam. Vanochtend en vanavond wat fris. Maar dat gaat morgen ook goed komen volgens het weerbericht. Na vandaag staat de teller op 2.266 kilometer.

Veel van mijn volgers geven er blijk van dat ze in de gaten hadden dat ondergetekende met een dip te kampen heeft. En dat dipje was er. Goed gezien dus volgers! Ik heb vanavond mijn verslagen deels teruggelezen en ik kon zelf lezen dat ik niet goed in mijn vel zat. Maar dat is te verklaren: het weer is nat en koud. De route door de Pyreneeën is fysiek zwaar. Dat wist ik natuurlijk vooraf, maar ik verheugde me ook op het mooie en ruige landschap. Tot dusver heb ik daar echter weinig van mogen zien. Daarnaast heb ik een kleine kou te pakken. Mijn lippen zijn gesprongen. De zadelpijn is nog niet helemaal over. Door een samenloop van het gebied (dunbevolkt) en het weer valt er weinig te beleven. De mensen blijven binnen. Toeristen blijven (zelfs in dit Pinksterweekend) weg. Restaurants en bars die normaal open zijn, houden de deuren dicht. Wat ook speelt (ik heb dat hier en daar al laten doorsijpelen): de weken van huis beginnen te tellen.

Maar gelukkig zijn er voor vandaag vrolijker zaken te melden. Te beginnen met de zon die eindelijk schijnt. Vanochtend nog voorzichtig. In de loop van de middag wat vrolijker en vanavond toch ook nog een beetje. Ik ben al gauw tevreden dus als de zon mijn kamer binnenschijnt als ik wakker wordt, dan wordt ik relaxed wakker in mijn luxe hotel. Mijn natte tent heb ik gisteren uitgehangen over het tweede bed en die is goed droog. Ook om vrolijk van te worden. Mocht je ooit in Saint Girons komen en een hotel zoeken, het heet Les Eychennes en krijgt van mij een positief reisadvies.

Let wel het kost wat, maar zoals ze zeggen, dan heb je ook wat. Wat ze dan weer niet hebben is een fietspomp. Zo om de vier of vijf dagen moet er wat lucht in de banden. Want de banden moeten dansen op de weg zo heb ik begrepen. En na een dagje of wat gaat er toch net een barretje of zo uit. Natuurlijk heb ik een klein fietspompje bij. Maar het is (wat de jongens van de Thun in Beuningen er ook van zeggen) toch pielen om met dat ding je banden op 5 bar te krijgen. Dus als ik een gelegenheid zie om de lucht aan te vullen (een fietswinkel, een fietshobbyist op een camping of soortgelijke dingen) met een echte pomp, pak ik die met beide handen aan.

Dus ik vraag de dame van het hotel of zij een pomp heeft. Telkens sta ik er weer van te kijken als ik dan ‘non’ te horen krijg. In dit geval in een hotel dat er prat op gaat dat ze zoveel fietsers herbergen. Dan heb je toch een fietspomp. Maar ‘non’ dus; sterretje minder. Maar gelukkig is er wel een fietswinkel in de buurt en die wordt (aldus de hoteldame) gerund door Frederic Mocassin. Ik moest even zoeken, maar toen kon ik hem plaatsen in een Tour van een jaar of tien geleden. Volgens mij was het Maarten Ducrot die, toen Frederic een tour- etappe ging winnen, enthousiast riep: ‘het is een middelmatige renner, maar af en toe is hij een dag gewoon helemaal gek en doet hij het gewoon’. In zijn winkel hangt het bewijs. Het vlaggetje van de etappe- overwinnaar en de foto waarop hij van twee kanten gezoend wordt door rondemissen.

Frederic bleek wel een fietspomp te hebben en ik mocht hem lenen. Sterker nog Frederic stond er op om even de werkplaats en winkel uit te komen en mijn bandjes zelf op te pompen. Want Frederic heeft geen compressortje, gewoon een handpomp met een metertje. Dat soort fietsenmakers hebben ze in dit land. Mannen van steen die zelf touretappes winnen en dan bandjes met de hand staan op te pompen. Frederic vond 5 bar te weinig en wilde er 7 in doen. Ik wist hem over te halen om het op 6 te houden. Toen ik eenmaal de straat uit was heb ik er overigens nog een bar uit gelaten. Goed is goed en 5 bar voldoet al ruim 2.200 kilometer en dat gaan we niet meer veranderen. Maar ja om dat in het gezicht van een etappewinnaar hardop te roepen en eigenwijs te zijn?

Maar eerst heb ik een alleraardigst gesprek. Frederic heeft een tijd bij Lotto (een Belgische formatie gefietst) en het gesprek ging dus in gebroken Vlaams (van zijn kant) en gebroken Frans (van mijn zijde). Met name de Rohlof- naaf heeft de aandacht. Al pratend pakt hij de fiets, hij maakt de bagage los en zet die op de stoep, hij springt erop en is weg om een rondje te rijden. ‘A bien tot’ roept hij nog. Hij bleef enige tijd weg en ik begon me al zorgen te maken. Voordat je het weet ben je een fiets armer en zit je met een fietsenzaak opgezadeld. Maar na een minuut of 15 kwam hij toch terug. Inmiddels melden zich twee klanten, die heb ik weggestuurd en gezegd dat ze straks maar terug moesten komen.

Frederic was erg tevreden over de naaf en vroeg me hoe ik er aan gekomen was. De mannen van de Thun in Beuningen kende hij niet maar hij wilde wel graag het adres van de fabriek. Dus heren van de Thun mocht u dit lezen, willen jullie mij het adres van de fabriek mailen. Er is nog iets wat fietsenmakers in Beuningen en Saint Girons gemeen hebben, namelijk dat goeie klanten een kop koffie krijgen. Alleen Frederic heeft zelf geen koffie- automaat. Maar twee deuren verder is er wel een bar, met vier stoelen buiten op de stoep. Daar zijn we een kop koffie gaan drinken. In Frankrijk is de arbeidsdeling nog in orde. Ieder doet waar hij goed in is. Een barmens zorgt voor koffie en Frederic praat over fietsen. Toen één van de klanten die ik had gezegd terug te komen, dat ook deed en erbij kwam zitten, kwam Frederic nog niet in actie. Sterker nog ik ben een klein uur kwijt geweest om mijn bandjes op te pompen en dat is ook de enige fysieke arbeid die ik Frederic feitelijk heb zien verrichten.

Het gesprek kwam op mijn reis en hoe de route verder verlopen zal. Met de kaart erbij heb ik me laten adviseren. Frederic, de teruggekeerde klant en de barmens bestudeerden mijn boekje van de Katharenroute, gaven er grotendeels hun zegen aan en adviseerden hier en daar wat alternatieve weggetjes. Ook vertelde ik dat ik van zins was de Tourmalet te beklimmen. Frederic liet me echter op de kaart zien dat ik de Tourmalet nooit als enige kan beklimmen. Daarvoor en/ of daarna moet ik nog 1 (afhankelijk van de kant waarop hij benadert wordt) of zelfs twee cols beklimmen (waaronder dan de Aspin of de Aspet, ik mag kiezen). Als ik het onhandig aanpak zit ik zelfs voordat ik het weet op de Aubisque als toetje. Bovendien betekent het een omweg van zeker 100 kilometer. Vervolgens moet ik dan die 100 kilometer weer terug om of de Col de Somport of de Col du Pourtalet te nemen. Allebei ook 1e categoriebergen in de Tour. Maar deze moet ik wel met bagage nemen, want ik wil immers naar Spanje.

In de loop van de dag heb ik er verder over nagedacht en ik vrees dat ik een volger of twee ga teleurstellen: de Tourmalet wordt overgeslagen. Teveel is teveel, je moet je grenzen kennen. En dit zou ver over de grens heen zijn. De Tourmalet wordt voor een andere keer. Daar komt bij dat als je fietsend op reis bent, je moet kunnen focussen. En die focus moet liggen bij het doel waar je wezen wil. Je niet te veel laten afleiden door kerken, kathedralen, mooie stadjes, kloven of bergen. Als ze op je pad liggen dan is dat prima en mooi meegenomen maar anders: niet doen! Ze hebben gewoon pech dat ze niet op je route liggen. Ze zijn iets voor een andere reis. Dat is de fietswijsheid van vandaag.

Zoals gezegd vandaag was een vrolijker dag. Een dag voor bespiegelingen zoals bovenstaande. Maar ook voor mooie dingen. Meteen na mijn ontmoeting met Frederic Moncassin volgde Saint Lizier. Ik moest er even stevig voor klimmen, maar toen kwam ik in een ‘plus beau village de France’. En het is inderdaad een mooi dorpje. Tegen een berg op, oud, met smalle middeleeuwse straatjes. De titel ‘plus beau village de France’ krijgt een dorp niet zomaar, daar is een heel circus aan verbonden. Het is als het ware het voorstadium van bijgeschreven worden op de lijst van werelderfgoed van de Unesco. In die zin is het te vergelijken met heilig verklaard worden. Eerst zalig zijn en dan pas heilig worden. Bij dorpen en stadjes werkt het kennelijk net zo.

Wat valt verder te vertellen over vandaag. Het was hard werken. Berg op en berg af. De Pyreneeën zijn inderdaad nooit eenvoudig. Nooit rustig stijgend, kalm dalend. Het is altijd ongelijkmatig, onverwacht, steil en kronkelend. Dat neemt niet weg dat het vandaag mooi was. Eerst door en langs het dal van de Salat, toen de Garonne en de Neste en toen weer een andere rivier. Met uitzichten dit keer en zon, zeker vanmiddag. Vanmiddag kon de jas uit. Vanmiddag kon ik op een brug in de zon mijn lunch nuttigen. Moest ook wel want het land is stil. Ik kom regelmatig door dorpjes, maar die zijn erg klein en erg leeg. En de Pyreneeëntoppen zelf zijn nooit ver weg. De eerste rij wachters liggen parallel aan mijn route en herinneren me er aan dat ik er op een gegeven moment overheen moet.

Als ik om 16.00 uur bij Saint Bertrand de Comminges kom (na 60 kilometer) bedenk ik dat het misschien goed is om hier te gaan overnachten. Ik voel me nog fris en morgen is er ook weer een dag. Het is een mooie oude stad. In zijn tijd misschien wel de belangrijkste stad in dit deel van de wereld. Maar tegenwoordig is hier verder niet zoveel over, behalve de oude gebouwen. Zelfs een open restaurant ontbreekt en de camping is 5 kilometer verderop. Dus na een kort bezoekje aan Saint Bertrand ga ik verder. Uiteindelijk nog zo’n 40 kilometer. Met name de laatste 15 bijten in de kuiten, want die gaan knap berg op. Het was Frederic die me adviseerde met name hier van mijn routeboekje af te wijken. Ik zie nog wel of ik hem dat adres van Rohlof ga mailen. Zoals ik er nu over denk mag hij dat adres ook zelf wel op internet zoeken.

Dat neemt niet weg dat ik rond 19.00 toch Cap Vern les Bains bereik. Ik kan kiezen uit twee campings. Eén die aangegeven is en boven op de berg ligt, waar ik op dat moment ben. En één die niet aangegeven wordt en die volgens mijn informatie in het dorp ligt. Ik besluit de gok te wagen. Het is immers een vrolijke dag. Ik ga de steile berg af en hoop dat ik goed gok. Nog voordat ik de laatste bocht van de afdaling neem zie ik echter ook de andere camping en die is inderdaad om vrolijk van te worden. Ik wordt door een olijke campingbaas begroet die op zijn horloge kijkt met een blik van: dat is net op tijd maat.

Vervolgens blijkt hij voor één nacht één van zijn pipowagens vrij te hebben die ik kan huren. En daar zit ik nu dit verslag te typen. Natuurlijk nadat ik gedoucht en geïnstalleerd ben. Nadat ik een diepvriesmaaltijd in de magnetron heb geschoven. Want dat heeft de baas goed op orde. Alle tenten en wagens zijn voorzien van een magnetron en in het winkeltje zijn voornamelijk diepvriesmaaltijden te koop. Verder is het een kleine maar zeldzaam goed georganiseerde camping. Alle vrije emplacementen zijn voorzien van een egale laag heel fijn kiezel. Zelfs de tenten staan daarop. Het beekje dat dwars door de camping stroomt is zelfs zorgvuldig van keien van de juiste grote voorzien en kinderen worden dringend verzocht er geen dammen in te bouwen. Hopelijk komen er geen Nederlandse toeristen want dan zijn het voornamelijk de vaders die dammen bouwen.

Al met al is het vandaag een vrolijker dag. Morgen ga ik naar Lourdes. Mijn Franse buurman die wil laten horen dat hij Duits praat en dat te pas en te onpas komt doen, wijst me de weg. Die lijkt te doen. Zo’n 60 kilometer door niet al te moeilijk terrein. Dan snij ik wel een stukje van het routeboekje af. Eerlijk is eerlijk, maar de verlossing wacht. Ik ga over de ‘Grand National’, maar op zondag op weg naar Lourdes moet dat kunnen.