Thuis

Dag 59 en 60; woensdag 6 en donderdag 7 juli 2011

Huishoudelijke mededelingen/ managementsamenvatting:

1. Woensdag 6 juli: Sint Blasius Boekel- Herentals
De rit van vandaag gaat over 124 kilometer in 6 en een kwartier. Ik heb aardig wat wind in de rug, krijg een paar fikse regenbuien op mijn donder, het schiet niet heel erg op, maar ik kom uiteindelijk waar ik wezen wil.

2. Donderdag 7 juli: Herentals- Beuningen
De laatste rit is tevens de langste (132 kilomter) van deze reis en de snelste. Ik rij de kilometers in 5 uur en drie kwartier. Met een gemiddelde van ruim boven de 22 kilometer per uur (tot nu toe niet hoger dan 21 kilometer gekomen) is dit de snelste rit van de reis. Zal iets te maken hebben met de stal ruiken en heel veel wind in de rug. Ik was om half vijf thuis.

3. Samenvatting reis
Uiteindelijk ben ik 60 dagen weg geweest. Daarvan heb ik in 47 dagen Frankrijk rondgefietst. In totaal 4.125 kilometer in ruim 232 uur op de fiets.

Woensdag 6 juli: Sint Blasius Boekel- Herentals
Ik slaap heel behoorlijk in Johan’s lodge in de wetenschap dat ik morgen in Beuningen ben. Alle gasten zitten bij het ontbijt en al gauw gaat het gesprek over van alles en nog wat. Over di Rupo die na een jaar zowaar een kans lijkt te maken een regering te vormen in dit land; over de face lift die diezelfde di Rupo al dan niet gehad heeft; over de face lift die de dochter van Jean Marie Pfaff al dan niet gehad heeft; over wat een ieder vandaag zoal vandaag zal gaan doen; over mijn route van vandaag. Zo’n ‘bed & breakfast’ is toch echt een stuk aangenamer dan een hotel, vooral als iedereen gewoon Nederlands spreekt..

Mijn route leidt tot een dispuut tussen twee gasten. Een mevrouw geboren in de Kempen en wonend in Lier en een andere uit Belgisch Limburg en altijd op vakantie in de Kempen hebben beiden een suggestie. De ene suggestie is om na Mechelen het fietspad langs de Kleine Nete en het Netekanaal richting het noorden te nemen. De ander meent dat een overnachting in de Kempen in de buurt van Lille (meer in het bijzonder een camping bij de Lilse Bergen) het meest voor de hand ligt.

Voor het zover is moet ik echter eerst de Vlaamse Ardennen uit zien te komen. Wegrijdend bij Johan’s Lodge heb ik de wind in de rug. Maar dat zegt niets. Ik heb zeker de eerste uren vandaag veel last van slechte weg en vooral de ongelooflijk slechte fietspaden. Ik heb menig keer een klaagzang aangeheven over de Franse fietspaden, voor zover aanwezig. Wat ik vandaag tussen Sint Blasius Boekel en Mechelen meemaak, in dit land dat zich zo fietsminnend noemt, gaat echter elke verbeelding te boven. Voor de staat van de fietspaden langs de wegen is slechts één term van toepassing: abominabel slecht. Ze hangen aan elkaar van gaten en reparatiewerkjes die niet glad zijn gemaakt. En dat terwijl de weg die er naast ligt soms van het meest mooie en gladde asfalt is. Daar rij ik dan ook gewoon, wat de Belgische automobilisten toeterend afkeuren.

Een tweede euvel betreft het groot aantal wegwerkzaamheden op zowel wegen als fietspaden. In de eerste 10 kilometer vandaag kom ik er zes tegen. En wel van die werkzaamheden die worden aangekondigd met het bordje wegomlegging. Je weet dat die dan vooral bedoeld is voor automobilisten en soms moet je kilometers omrijden voor werkzaamheden van niets, waar je met je fiets heel gemakkelijk langs zou kunnen. Vaak ook gaat het om ingrijpende werkzaamheden waar je zelfs met een fiets niet langs kunt. Punt is dat je dat van tevoren niet weet. Daar komt bij dat ik een aantal keren meemaak dat de ene wegomleiding je voert naar een punt midden in een volgende wegomlegging. Er is hier zo lijkt het nauwelijks overleg, structuur, coördinatie. Uiteindelijk kom ik van Sint Blasius tot Mechelen (52 kilometer) welgeteld 23 wegomleggingen tegen. Elke keer weer van de fiets af, elke keer weer kijken of er een alternatief is, vooraf vragen of ik er langs kan met de fiets. Vermoeiend en tijdrovend. Dan gaat het zij het met de wind in de rug ook nog regenen. Stevig. Het klettert er op los en de regenjas moet uit de tas.

Ik doe Aalst aan. Het zonnetje schijnt inmiddels weer en ik kan op een terras op het leuke stadsplein een kop koffie drinken. Daarna gaat het weer door over slechte wegen en door de regen richting Mechelen. Ook hier schijnt de zon als ik op het stadsplein bij het stadhuis en de kathedraal koffie ga drinken. Hier moet ik er echter nog een bij bestellen. Het begint namelijk al gauw fors te regen, dus ik blijf wat langer zitten. Na Mechelen kies ik voor het fietspad langs het Netekanaal en de Kleine Nete richting het Noorden. Op dat moment lijkt het er op dat kamperen in de Lilse Bergen een optie is. Het dispuut van vanochtend in Johan’s Lodge blijkt niet nodig geweest. Je kunt vanuit Sint Blasius Boekel langs het Netekanaal richting de Lilse Bergen. Beide opties waren dus gelijktijdig mogelijk. Waarvan akte. Het is hier overigens prima rijden langs dit kanaal, glad asfalt, wind in de rug. Maar ook hier nog twee wegomleggingen.

In Lier (weer zo’n aardig Vlaams stadje) krijg ik weer een bui regen over me heen en ik besluit in ieder geval niet te gaan kamperen. Ze kunnen me wat. Ik heb genoeg omgereden vandaag en ik ben nat genoeg. Het is mijn laatste overnachting deze reis en morgen is nog een behoorlijke ruk te maken. Telefonisch reserveer ik een hotel in Herentals en rij de laatste 15 kilometer langs het Albertkanaal, volstrek oninteressant, behalve dat het me korter bij Beuningen brengt.

Donderdag 7 juli:
Ik slaap niet best in Herentals in een grote, maar rumoerige kamer. Vooral het vooruitzicht dat ik vandaag naar huis ga maakt me onrustig. Ik voel meteen ’s ochtends de wind in mij rug. Ik rij Herentals zonder problemen uit en ben weg. Het fietspad langs de grote baan is hier alleszins redelijk. De baan recht. In de dorpen is het af en toe uitkijken, maar verder schiet ik heerlijk op. Soms aan 24/ 25 kilometer aan het uur. En dat is het enige wat ik wil. Doorrijden. Niet meer op of om kijken: naar huis.

Nog voor de middag passeer ik de grens tussen Arendonck en Reussel. In Oirschot eet ik mijn lunch op een terras en dan weer door. Maar verder is het alleen maar: naar huis. De wind weet dat ik naar huis wil. Tussen Sint Oedenrode en Uden loopt het fietspad parallel aan de A50 en wakkert de wind in mijn rug heerlijk aan. Ondanks mijn bagage fiets ik hier met 30 kilometer per uur. Ook later tussen Uden en Grave gaat het voor de wind. In Zeeland sms ik alvast naar huis dat ze de koffie aan kunnen zetten. Dat is echter nog wat optimistisch. Het is dan toch nog wel 30 kilometer.

Uiteindelijk rij ik om kwart voor vijf Beuningen binnen. De vlaggetjes in de tuin zie ik hangen als ik de bocht omkom. Het welkom is geweldig. Het voelt zo ongelooflijk goed om Joekie en Juul vast te houden, om de honden een poot te geven en Peter. Mooi man. De tafel staat vol met afgeleverde bloemen en een kistje wijn. En dan om het verhaal compleet te maken: we eten vanavond nieuwe piepers met spinazie en een gehaktbal. Lekker man.

Nawoord:
Een echte nabeschouwing ga ik over een paar weken of een paar maanden schrijven. Wellicht dat ik dat dan op mijn weblog zet, wellicht ook niet. Voor nu (het is inmiddels dinsdag 12 juli en ik ben 5 dagen thuis) geldt dat ik me pas nu weer in staat voel aandacht te besteden aan dit verslag.

Na donderdag heb ik vooral veel geslapen. ’s Ochtends lekker in bed blijven liggen. De rest van de dag door af en toe weg te tukken in een tuinstoel. Gewoon lekker luieren. Het voelt geweldig om weer thuis te zijn. Om een heel weekend samen met Joekie lekker vakantie te vieren, verhalen uit te wisselen. Want ook hier is het leven gewoon doorgegaan en ook dat levert verhalen op. En wat vooral zo lekker is: de reisstress is verdwenen en daarmee valt een last weg. Het feit dat ik niet meer hoef te bedenken waar ik morgen zal zijn, waar ik zal slapen en of ik voldoende eten en drinken bij me heb.

Vanochtend, vijf dagen nadat ik thuis ben gekomen, heb ik mijn fiets weer gepakt om een rondje te fietsen. Van Beuningen naar de Rijndijk, over die dijk naar Rhenen, de brug over en de Grebbeberg op (waarom heet dat ding eigenlijk berg?). Daarna door de Blauwe Kamer naar Wageningen. Het pontje over en door de Betuwe heen, weer terug naar Beuningen. Goed voor 60 kilometer. Het voelt heerlijk zonder bagage even lekker over glad Nederlands asfalt stoempen.

Lekker moe besteed ik de middag aan het bekijken van een verder toch wel saaie Touretappe. Maar wat maakt het uit? Het beweegt en ontspant. Net als de afgelopen dagen zie ik bij het bekijken Van uitzending steden, dorpjes, weggetjes, landschappen die me bekend voorkomen. Waar ik echt gereden heb, die ik bezocht heb, waar ik bijna ben geweest, wat wel erg lijkt op waar ik was, etc. En dan geniet ik stilletjes van de plekken waar ik ben geweest, de stukken die ik heb gereden, de dorpen, steden, kerken, kastelen die ik heb gezien, de mensen die ik heb ontmoet. Daarmee het besef dat ik in een dikke 8 weken ruim 4.100 kilometer heb gefietst en mijn eigen Tour de France heb gereden.