Rustdag x 2

Dag 46, 47 en 48; donderdag 23, vrijdag 24 en zaterdag 25 juni 2011

Huishoudelijke mededelingen/ managementsamenvatting:
1. Donderdag 23 juni:
Ingelaste rustdag Melle.

2. Vrijdag 24 juni: Melle- Poitiers
Vandaag heb ik 81 kilometer gefietst in iets meer dan 5 uur. Wat je noemt geaccidenteerd terrein. Het weer is aangenaam, beetje fris in de ochtend, ’s middags lekker als je in de zon bent. Vandaag ga ik door de 3.000 kilometer heen. Als ik in Poitiers vertrek staat de kilometerteller op 3.022 kilometer. Maar eerst de fiets laten maken.

3. Zaterdag 25 juni:
Verplichte rustdag. Vooral Poitiers bekeken en besloten hoe ik verder naar huis zal fietsen. Het wordt westelijk om Parijs heen via Chinon, Tours, Chartres, Amiens, Doornik en Mechelen.

Donderdag 23 juni:
Zoals vermeld was ik aan uitslapen toe. Dat heb ik gedaan ook. De wekker moest me om half tien wakker maken, anders was het waarschijnlijk laat in de middag geworden. Dat was misschien ook niet erg geweest, behalve dat ik dan het ontbijt gemist had. Nu ik het gehad heb weet ik dat ook dat niet erg geweest zou zijn.

Na het ontbijt haal ik mijn fiets van stal. Die heb ik gisterenavond in een lege paardenbox gezet en zet koers naar Melle. Meer in het bijzonder naar de eerste Romaanse kerk, namelijk die van Saint Hilaire. Ik wil die eigenlijk vanmiddag gaan bekijken, maar het gebouw ligt zo mooi aan de weg en ziet er mooi en behouden uit. Ik kan het niet laten. De kerk ligt in de helling van een berg. Het portaal kijkt natuurlijk naar het westen en daardoor bergje op. Hierdoor is er een trappartij die van het plein voor de kerk, naar het portaal omlaag leidt en die trap wordt in de kerk voortgezet. De hoofdpoort staat open en dat geeft een heel bijzonder gezicht, maar helaas geen mooie foto.

Meestal vindt ik latere toevoegingen aan oude kerken niet bijzonder. Zo had wat mij betreft de barok en wat daarna komt niet uitgevonden hoeven worden. Hoe recenter het is, hoe lelijker ik het over het algemeen vindt. Het raakt wat mij betreft al gauw aan de kitsch die ik in Lourdes heb gezien. In dit geval wil ik echter een uitzondering maken voor het altaar in Saint Hilaire. Dit is van recente datum. De rest van het interieur van de kerk lijkt (voor zover ik dat kan beoordelen) in oorspronkelijke staat hersteld. De altaarverhoging is gemaakt van trapsgewijs gelegde wit-grijze marmeren platen van nauwelijks 5 centimeter dik. Althans zo ziet het er uit als je er tegenaan kijkt. De vorm van de verhoging is niet vierkant maar golvend, een beetje organisch. In het midden van de verhoging is een doopceel in de vloer van de verhoging uitgespaard. Ik hoop dat ze hier jonge priesters hebben, want bij een doop zal hij moeten bukken. Het altaar en het spreekgestoelte bestaan uit grote brokken gepolijst marmer.

Na dit cultuurhistorisch moment ga ik naar de café du Boulevard. Want daar schijnen ze wifi te hebben. Bij een paar koppen ‘café au lait’ check ik mijn mail, zet een verslag op mijn log, boek een hotel in Poitiers voor morgen en probeer mijn route voor de komende dagen te bekijken. Inmiddels is het 11 uur en het wat alternatieve café zit vol met mensen die een kunstbiënnale voorbereiden. Het is een drukte van belang en het roezemoest de hele tijd door.

Tussendoor gaat de gebruikelijke gang van het café gewoon door. Gesprekken en vergaderingen zijn in volle gang, mensen internetten, drinken een koffie, een biertje of een wijntje en om een uur of twaalf komen de lunchgasten. Wat erg opvalt is het aantal gasten dat binnenkomt met een blessure of kwetsuur aan voet of been. Ik schat dat zo gemiddeld 1 op de vijf mensen strompelt en/of met krukken loopt. Ik heb geen idee of dat te maken heeft met de aanwezigheid en kwaliteit van de paardenrijschool in dit dorp of met het feit dat ze hier al heel vroeg en openlijk beginnen met bier en wijn drinken.

Na twee koppen koffie en het niet bijster goede ontbijt, zien de hartige taarten die ze hier voor 5 euri incluis salade serveren prima uit. Voor mij een stuk tonijntaart. Prima en lekker. Tja en wat valt er verder te vertellen van een rustdag, behalve dat ik ’s middags als een os heb bijgeslapen en pas om een uur of vijf weer wakker werd. In sneltreinvaart heb ik toen gedoucht, boodschappen gedaan voor morgen, nogmaals mijn mail gecheckt in het café (met een biertje dit keer) een hapje gegeten en weer gaan slapen.

Vrijdag 24 juni:
Het slapen gisteren en vannacht heeft me erg goed gedaan. Fris als een hoentje wordt ik om half 8 wakker. Ik meld me voor het ontbijt (stokbrood met boter en koffie) en nog voor half negen zit ik op de fiets, wat volgens mij een record is deze reis. Ik heb er wel een reden voor. Poitiers ligt 75 kilometer verderop en naarmate ik vroeger verrek ben ik er eerder, dan kan ik er rustig vanmiddag en vanavond rondkijken. Het fietst heerlijk vandaag. Het is nog wat fris, dus de jas blijft aan. Ik rij over wat kleinere wegen die flink op en af blijven gaan, glooiend. Ik kom door aardig wat dorpjes en stadjes. Vooral Exoudun (Middeleeuws dorpje met een hunnenbed) en Lusignan (oude stad met kathedraal en ruïne van een kasteel) krijgen een positief reisadvies.

Het tempo ligt relatief laag vandaag. Ik kom niet veel verder dan 16 kilometer gemiddeld per uur. Dat neemt niet weg dat ik rond een uur of half 3 in de buurt van Poitiers ben. Dan een piep en geschuur van mijn fiets. Maar het gaat al weer weg. Dus ik fiets door. Al sinds de Pyreneeën heb ik de indruk dat er wat speling zit in pedalen, ketting, naaf of iets dergelijks. Ondanks controleren en schoonmaken van alles wat met het trapdeel te maken heeft, kan ik niet ontdekken wat het is en wordt het niet minder. Tot nu toe werd het echter ook niet in snel tempo slechter. Ik had tot dusver de hoop dat ik er Beuningen wel mee zou halen. De kilometers voor Poitiers hoor ik echter steeds meer en beter dat er iets piept en kraakt wat niet zou moeten piepen en kraken. Als ik check voel ik speling op de trapas.

Ik besluit door te fietsen naar Poitiers, want ik in een soort niemandsland met hele kleine dorpjes, waar ze in ieder geval geen fietsenmaker hebben. In Poitiers zie ik een fietsenmaker bij het station waar ik langsfiets als ik de stad in rijd. Het lijkt te mooi om waar te zijn. De werkplaats wordt bemand door een werkelijk frappant ongeïnteresseerd jongmens. Ik voel me oud worden. Het is in ieder geval duidelijk dat de ‘patron’ van het jongmens er even niet is en dat men slechts reparaties verricht aan de verhuurfietsen die ze hebben.

‘Bon’, het zij zo. Ik vraag hem nog of hij andere fietsenmakers in Poitiers kent, de weg naar het ‘Office du Tourisme’ en de Boulevard du Grand Cerf (daar ligt mijn hotel). Hij meldt dat er geen andere fietsenmakers zijn in Poitiers, dat hij die Boulevard niet kent en dat het office in de bovenstad ligt. Even met de bagage naar boven dus. Puffend en steunend werk ik me omhoog. Bij het office vertellen ze me dat ze een lift hebben gemaakt om (incluis fiets) naar boven te komen. Wist het jongnens waarschijnlijk niet. Dan verwijzen ze me naar een fietsenmaker nauwelijks 700 meter van het station vandaan aan dezelfde boulevard waar het jongmens verblijft. Wat betreft de boulevard waar mijn hotel aan zit, dat is dezelfde als waar het jongmens zijn centjes pleegt te verdienen.

Het kost me even een moment om de lelijke woorden die zomaar bij me opkomen in te slikken. De dame van het office is immers erg behulpzaam en vriendelijk en kan het niet helpen. Op de weg naar beneden moet ik me er echter met alle macht van weerhouden om niet even bij het jongmens binnen te wippen en hem te vertellen dat er wel degelijk andere fietsenmakers in Poitiers zijn, dat mijn hotel zowat naast de nering van zijn patron ligt en dat er een lift naar de bovenstad is gemaakt en hem te vragen of hij niet gezien heeft dat ik met een fiets vol bagage voor hem stond toen hij zei dat ik naar boven moest fietsen.

Indachtig de man in de Porsche een paar dagen geleden besluit ik het erbij te laten. Ik rij naar het hotel (positief reisadvies) en check in. Gooi mijn bagage binnen en zet koers naar de fietsenmaker. En ja hoor. Diagnose: trapas of althans de lagers. Je kunt doorrijden, je kunt nog 100, 200, 500 km halen. Je kunt ook over 5 km stilstaan. En neen, hij heeft dit onderdeel niet liggen. De eerstvolgende fietsenmaker die het wellicht wel heeft zit in Blois (moet ik nog naar toe) of Melle (kom ik vandaan). Het onderdeel bestellen kost minstens een week. Maar hij denkt dat hij het onderdeel wel kan regelen, maar niet vóór morgenmiddag. Hij gaat dan in de middag naar Saintes (moet hij toch zijn) en de collega daar heeft het juiste onderdeel. Ter plekke belt hij en informeert. Die heeft het onderdeel inderdaad. De afspraak is dat mijn fietsenmaker het zal meebrengen en morgenmiddag inbouwen en dan kan ik zondag verder. Wat een service, op slag heb ik een heel andere kijk op de fietsenmakers in Poitiers.

Vanwege het gedoe in verband met mijn fiets ben ik pas om een uur of 8 gedoucht en klaar om even naar buiten te gaan. Ik besluit het voor nu te laten bij een klein hapje eten in de buurt van het station. Het wordt wederom Chinees en is erg lekker. De rest van de avond en morgen moet ik de rest van de route huis bepalen. De vraag aan de west- of oostkant om Parijs heen moet zo langzamerhand beantwoord worden.

Zaterdag 25 juni:
Ik zou meer rustdagen moeten houden want uitslapen bevalt wel. Pas om half tien maak ik me gereed om naar de stad te gaan om daar een croissant en koffie te scoren en de bezienswaardigheden af te lopen. Koffie en een croissant krijg ik tegenover dé bezienswaardigheid van Poitiers: de Notre Dame. En ze mag er zijn Onze Vrouwe. Het is een beauty. Van buiten een prachtig Romaans bouwwerk, midden op een levendig marktplein. Maar vooral van binnen is ze de moeite. De muurschilderingen grotendeels in tact en nauwelijks storende toevoegingen van latere datum. Een gebouw precies zoals het indertijd bedoeld zal zijn geweest. Gewoon Romaans gelaten. Zo is ze gebouwd zo laten we het, zullen ze gedacht hebben. Dat neemt niet weg dat er ook in Poitiers ooit nieuwe tijden aanbraken en er zo nodig gotisch gebouwd moest worden. Maar kennelijk hyad men geld en plek genoeg en men heeft op een andere plek een heel nieuwe, heel erg gotische kathedraal neergezet. Wat mij betreft haalt die kathedraal het bij lange na niet bij Onze Vrouwe.

Ook de rest van de stad is leuk en mooi om doorheen te lopen. Om af en toe eens op een terrasje te zitten en gewoon even om me heen te kijken. Het is zaterdag dus redelijk druk. Mensen hebben vrij, winkelen, er is markt, het is mooi weer, de terrassen zitten vol. De oude straatjes zijn of worden smaakvol opgeknapt en zijn overal kleine pleintjes en parkjes. Kortom het is geen straf om hier verplicht een dag vast te zitten. Zeker niet als mijn fietsenmaker om 4 uur belt dat mijn fiets al gereed is en dat ik hem kan komen halen. Voor een luttel bedrag (en een klein extraatje) neem ik hem weer mee. Hij voelt weer als nieuw en trapt zonder haperingen.

Morgen verder naar Chinon, want dat is verrassend genoeg (in ieder geval voor mij) mijn eerstvolgende etappeplaats. Eerst richtte ik me op Tours, Blois, Orlean, Reims en dan door de Ardennen naar Hasselt en Beuningen. Met behulp van de Michelinrouteplanner, de internetsites van allerlei steden en departementen en hulptroepen op afstand, bereken ik dat de weg aan de westkant een kleine 70 kilometer (toch een dagetappe) korter is en beduidend meer te bieden heeft. Dus het wordt de westkant. Om te beginnen met Chinon, dan Tours en wellicht Blois, dan Chartres, Amiens, Doornik, Aalst, Mechelen, Eindhoven en Beuningen. Volgens de Michelinplanner is dat met de fiets nog 950 kilometer. De ervaring leert dat Michelin net de ANWB is en zich vooral met auto’s bezighoudt. Ik ga er voorlopig van uit dat daar nog 10% bovenop komt. Een dikke 1000 kilometer dus.