Pyreneeën gaan alleen berg op

Dag 31, 32 en 33; woensdag 8, donderdag 9 en vrijdag 10 juni 2011;
Aigne- Carcassonne, Carcassonne- Foix, Foix – Saint Girons

Huishoudelijke mededelingen/ managementsamenvatting:
1. Woensdag heb ik 58 kilometer gefietst in 4 uur en 20 minuten. Dat is een laag gemiddelde. Dat lag a) aan de wind en b) erg geaccidenteerde terrein. Vandaag was het droog en halfbewolkt, maar door de harde noord- westenwind voelde het koud aan. Ik ben door de 2.000 kilometer grens. Morgen bij vertrek staat de teller op 2.025 kilometer.

2. Donderdag heb ik 90 kilometer gereden in ruim 5,5 uur. Het gemiddelde is bedroevend, maar dat is verklaarbaar. Ik ben in de Pyreneeën en dat zal ik weten. Op nieuw is het een droge dag, hoewel op het eind van de dag de donkere wolken zich beginnen samen te pakken. Het is nog steeds niet erg warm.

3. Vrijdag is goed voor 51 kilometer, waarover ik nochtans 3,5 uur deed. Het is vandaag nat, na een natte nacht in een tent en het is fris. Daarnaast moet er vandaag weer stevig geklommen worden. Na vandaag staat de teller op 2.166 kilometer.

Woensdag 8 juni:
Vanochtend moest ik na drie dagen mijn stacaravan verlaten. Maar zoals het betaamt eerst schoonmaken. Achterlaten zoals je het gevonden hebt. Dat kost 3 kwartier. Als ik de stofzuiger bij de receptie haal, loopt Toby vrolijk mee, omdat hij denkt dat ik het ding zal weggooien en hij hem zal mogen halen.

Terug bij de receptie laat ik me door de kok van eergisterenavond overhalen om niet de wat grotere weg te nemen, maar de ‘Grande Randonnee’ naar Minerve. Die is zowat helemaal geasfalteerd zegt ze. Het kan niet missen, zegt ze. En het scheelt je ongelooflijk veel klimwerk, zegt ze. Het eerste klopt ongetwijfeld, ik kan dat echter niet bevestigen, want ik denk dat ik het pad al na een kilometer of wat mis. Het asfalt gaat daar over in gravel en het gravel in grovere keien. Bovendien moet ik fiks aan de bak. Want het keienpad gaat ook nog ‘ns fors omhoog. Over de eerste 5 kilometer doe ik vandaag een uur. Na wat geploeter zie ik wat mannetjes hun druivenranken snoeien. Die kijken wat verstoord als ik over de berg heen kom. Ik had een ‘deja vu’, Joekie weet nog wel van waar en wanneer. Voor de overige volgers: dat is een verhaal voor een ander moment. Het voert te ver om daar binnen het bestek van dit verslag nader op in te gaan. Als ik de mannetjes meldt dat ik naar Minerve wil, blijkt dat ik toch niet zo heel ver uit de route ben geraakt. Het keienpad komt vanzelf in Minerve uit, zeiden ze.

Uiteindelijk klopt dat ook. En Minerve is de moeite van het klimmen en de keien waard. Een klein dorp dat tegen de wanden van de Gorge de la Cesse aanhangt. Ook hier net als in de andere Katharendorpen en burchten zijn gruwelijke dingen gebeurd in de 12e en 13e eeuw. Zoals al in een eerder verslag gemeld alles ter verkrijging van de hemelse vrede van de ene of juist de andere kant. Erg vreedzaam en bijzonder mooi is de vervolgtocht vanaf Minerve door de Gorge. Zij het dat er voortdurend geklommen moet worden over de flanken van het gebergte en dat de wind fors van voren komt. Onderweg weinig of geen dorpjes waar een kroeg of restaurant open is of anderszins wat te beleven valt. Uiteindelijk zet ik halverwege zelf maar een kop thee. De grond is te nat om te zitten, dus leg ik mijn tentzak tegen een rots uit de wind. Het is even behelpen. Wel mooie vergezichten, soms om stil van te worden.

Vanaf de middag verandert het landschap en gaat de route door de vallei rechtstreeks richting Carcassonne. Dat fietst wel zo gemakkelijk, maar de sjeu is er wel snel af. Tenslotte neem ik een aftakking van de route en fiets nog een kilometer of 10 langs het Canal du Midi. Dat is wel leuk, kom je tenminste nog toeristen op boten tegen die zich van sluis naar sluis voort vervelen. Een sluis in het Canal du Midi is namelijk nooit ver weg. Ik heb bovendien niet de indruk dat ze vaak openstaan aan de kant van de boot die er net aankomt. En dan moet er dus gewacht worden. Soms om de kilometer. Dat is pas ontspannend reizen. Volgende keer verkoop ik de fiets en koop een boot.

Dat neemt niet weg dat het Canal een fenomeen op zich is. Het is in de 17e eeuw gebouwd. De Fransen hadden behoefte om een groot project te realiseren en dus groeven ze een waterweg van de Middellandse Zee naar de Atlantische Oceaan. Dat is gelukt en op zich een staaltje bouwmanschap waar ‘Water Werkt’ te Ubbergen een puntje aan kan zuigen. Zo is bijvoorbeeld net voor Carcassonne het rivierdal van de Orbiere overspannen met een aquaduct. De bootjes varen hier dus zo’n 10 meter boven en over de rivier.

Een ander voordeel van fietsen langs het Canal is dat het je afzet in het centrum van de stad waar je zijn wil. In dit geval is dat helemaal top omdat het fietspad pal tegenover het hotel welk ik geboekt heb eindigt. Niets zoeken, gewoon naar binnen lopen, inchecken, fiets wegzetten, bagage opbergen en douchen. Om een uur of vijf was ik zover om Carcassonne te ontdekken. Eerst een pilsje op een terras in de benedenstad op een groot gezellig plein. Met pijn in hart en benen sleur ik me los want ik ‘moet’ nog even de oude stad zien. Daar ben ik een aantal jaren geleden al geweest met Joekie en Juul. Toen viel vooral op hoe mooi alles in tact is gerestaureerd en hoeveel toeristen er binnen die toch niet onaanzienlijke muren passen.

Dat is niet verandert, ondanks dat het zes uur geweest was klotsten de toeristen over kantelen en muren heen. Ik heb er een half uur aan besteed en toen begon het me tegen te staan. Misschien ben ik de afgelopen weken wel te weinig mensen tegengekomen, maar deze mensenmassa in Disney- Carcassonne was me teveel. Ik ben weer naar de benedenstad gelopen en (het begon een beetje te siepelen) in een grand café gaan zitten en me getrakteerd op een maaltijdsalade. En wel de ontdekking van deze reis: ‘une Salade de Gressiers’. Topvoedsel, zouden ze in Nederland ook moeten maken.

Daarna in het hotel nog even de route voor morgen bekeken. Ik zie er vreselijk tegenop. Foix ligt zo’n 95 kilometer verderop en het schijnt, zeker in het begin, een loodzware etappe te zijn. Verder nog even aan het verslag gewerkt, Joekie gebeld en gaan slapen.

Donderdag 9 juni:
De wekker staat om kwart voor acht en haalt mij net niet meer uit een diepe slaap, daar was ik al aan het uitkomen. Vandaag de moeilijke etappe naar Foix. Maar dat betekent niet dat de dag ook vandaag begint met een ‘café au lait’ op een terras en een croissant op het vuistje. Het weer lijkt prima, de zon schijnt, maar het blijft fris op weg door Katharenland. De klim begint meteen buiten Carcassonne en eindigt inderdaad pas 40 kilometer verderop. Nergens kom je in je ritme. Zo rij je 500 meter aan 25 kilometer het uur. Zo 800 meter nog geen 7 of 8. dan weer 3 kilometer 14 of 15. Zo lijk je naar beneden te gaan maar blaast de wind je omhoog, zo krijg je een zet in je rug. Van de eerste 40 kilometer is geen meter gestolen. Ik doe er meer dan 3 uur over.

Ergens in de middag, net voor Mirepoix krijg ik een stuk ‘voie verte’ door een oude spoorbaan. Er staat zowaar een houten bankstel om uit te rusten. Mariekes raad indachtig doe ik dat. Thee gezet, broodje bij (belegd met ‘Fromage de Tete’), citroenyoghurtje ook. En even tijd om een stukje te lezen zowaar. Terwijl ik daar zit, zie ik een eindje verderop een rode pluim. Ik meen een orchidee. Ik heb een foto gemaakt en hoop dat de biologen onder mijn volgers uitsluitsel kunnen geven. Mocht het een orchidee zijn dan heb ik hem ontdekt en wil ik hem een naam geven. Ik hoor het dus graag. Overigens ook in de categorie biologie: er zaten heel veel vlinders op een aantal bloemen bij elkaar. Ik ben erg benieuwd hoe die vlinders heten.

Net als gisteren kom ik door het ene Katharenstadje na het andere. Van de meeste staat nog wel wat overeind, maar meestal niet bijster veel. Montreal, Fanjeaux, Bram en Mirepoix. Op zich allen de moeite waard. En natuurlijk is Saint Jacques (die in Compostella is) nooit ver weg. Vandaag zie ik zelfs een kilometerpaal om me er aan te herinneren hoe ver ik nog moet. Daar zat ik nou net op te wachten, ik was het bijna vergeten. Vooral Mirepoix is (na 60 kilometer) een plaatje. Meteen de gelegenheid genomen om een kop koffie te drinken en wat foto’s te nemen. Na Mirepoix gaat het dan wat gemakkelijker. Ik rij door de vallei van het zoveelste riviertje een dat schiet lekker op. Met nog zo’n 20 kilometer voel ik me de koning te rijk. Totdat in Vals het plat begint. Ook in Vals overigens een heel aparte Romaanse kerk. Bastion-achtig.

Om een uur of vijf bereik ik eerder dan verwacht de camping in Foix. Het is vandaag droog gebleven en voor vannacht voorspellen ze wellicht een regenbuitje in Foix. Ik besluit het er maar eens op te wagen. Afgelopen nacht in Carcassonne had kamperen ook gekund. Er viel er slechts een spetter die nacht. Ik zet mijn tent onder een grote, laaghangende lindeboom. Ik heb geen idee of dat kampeertechnisch wijs is, maar ik ga er van uit dat de boom mij in ieder geval bij een klein buitje droog houdt en verder behoudt voor de ergste stortregens.

Als ik geïnstalleerd ben en internet raadpleeg zie ik dat ze voor vannacht en morgen alsnog erg slecht weer verwachten hier in Foix en vooral ook richting Saint Girons waar ik morgen heenga. Nat en vooral ook fris. De plaatselijke buienradar heeft het over 13 graden morgen. Ik besluit het wel oké te vinden. Als ik vannacht of morgen dan al nat wordt wil ik in ieder geval morgenavond lekker warm zitten. Er is op Booking.Com maar één (wat duurder) hotel in Saint Girons en dat wordt het dan maar.

Voorlopig is het nog droog en kan ik zittend op mijn luxe campingstoel voor mijn tent koken: groenteprutje met vacuümverpakte, gebraden kippenborstfilet. Met wat zout, peper en de juiste kruiden best smakelijk. Nu maar hopen dat we het vannacht droog houden.

Vrijdag 10 juni:
Vannacht hield ik het dus niet droog. Dat wil zeggen vanaf een uur of 1 heeft het onophoudelijk geregend tot een uur of 8. Het slaapt toch onrustig met dat het gedrup en getik op je tent. Tegen de verwachting in (maar wel erg welkom) is behalve de tent niets nat. Dat valt mee. Wat niet meevalt is om in de nattigheid op de camping alles droog in te pakken en op de fiets te pakken. Ik slaag er redelijk in. De tent gaat nat mee. Ik ga er van uit dat ik binnen niet al te lange tijd wel weer zal kamperen en dan droogt hij wel.

Als alles ingepakt is rij ik, door de inmiddels weer begonnen miezerregen, richting Foix. Daar is het net markt. Een flink grote ook. Ik koop wat benodigdheden voor onderweg (baguette, kaas, croissant en een ‘pain aux raissins’). Drink een ‘café au lait’ op een terras, maak een paar foto’s van het kasteel en begin aan mijn zoveelste klim. De eerste van vandaag.

Vervolgens blijf ik klimmen. Weer zo’n 20 kilometer, alvorens ik een ‘voie verte’ bereik waar ik 10 kilometer over mag rijden. Het is weer een oude spoorbaan die zachtjes aan helt en die ik goed kan hebben. Het uitzicht dat ik hier en daar heb ik verbluffend mooi en spectaculair. Halverwege zie ik een reetje die ook nog netjes blijft staan voor op de foto. En daarna is de lol er voor vandaag vanaf. Het gaat harder regenen. Ik kan vaak niet verder zien dan een meter of 200. Het waait, het is fris en ik krijg acuut zin om een vliegtuig naar Beuningen te nemen.

Gelukkig hoef ik vandaag niet zo ver. Ik besluit het routeboekje het routeboekje te laten en de korst mogelijk weg naar Saint Girons te nemen. Dat scheelt 10 kilometer. Maar geklommen moet er toch worden. Het houdt niet op. Zijn er in deze Pyreneeën dan geen vergen die omlaag gaan?

Het hotel is hartstikke luxe. De mevrouw die de intake doet zegt dat ze helaas geen laner meer met douche hadden en dat ze me dus een kamer met bad moet geven. Natuurlijk voor dezelfde prijs. Daar heb ik slechts een beetje bezwaar tegen. Het eerste wat ik doe is in de grote kamer de tent uitpakken en die over het tweede bed te drogen hangen. Vervolgens laat ik het kingsize bad vollopen en ga er een uurtje in liggen. Lekker warm worden en bijkomen. Daarna wil ik mijn berichten op mijn weblog en de mail bekijken. Maar daar hoort de voorspoed op. Kennelijk heb ik een virus te pakken. De rest van de middag en avond zit ik verbeten te pogen weer online te komen. Met hulp van Mido lukt dat uiteindelijk. Dit bericht zal jullie dus waarschijnlijk wel bereiken.

Voor de komende dagen (twee of drie) voorspellen ze wat beter weer. Dat wil zeggen 17 of 18 graden en een dun zonnetje, maar in ieder geval droog. Daarna wordt het hier weer slechter, maar dan hoop ik in Spanje te zitten. Morgen rij ik naar Capvern. En als er geen wonderen gebeuren is het dan nog zo’n 40 kilometer naar Lourdes.