Weerzien en weer afscheid en op de plaats rust

Dag 27, 28, 29 en 30; zaterdag 4, zondag 5, maandag 6 en disndag 7 juni 2011;
Frontignan- Narbonne en Narbonne- Aigne en twee rustdagen

Huishoudelijke mededelingen/ managementsamenvatting:
1. Zaterdag rij ik opnieuw meer dan 100 kilometer. Om precies te zijn 105 in 5,4 uur. De dag begint erg nat, klaart wat op in de middag, gaat weer over in regen, waarna de namiddag en avond aangenaam zijn. Vandaag staat in het teken van de hereniging met en het weer scheiden van Wim en Mariek.

2. Zondag rij ik slechts 47,5 kilometer in 5,4 uur. Na een aantal natte dagen waarin ik veel kilometers heb gemaakt, merk ik dat ik moe ben. Ik ben toe aan uitslapen, mijn benen willen niet meer ronddraaien en mijn was moet dringend gedaan. Dat gaat morgen gebeuren, want maandag rustdag. Daar komt bij dat ik zo ongeveer op de helft van mijn tocht ben aangekomen. Na vandaag staat de teller op 1.967 kilometer.

3. Maandag en dinsdag: rustdagen

Zaterdag 4 juni:
Ik wordt ruim voordat de wekker gaat wakker. Alweer. De klok heit pas 7.00 uur. Ik zit in een fout ritme wat slapen betreft. In dit geval heeft de drukke weg voor het motel hier debet aan. Door de afgelopen natte dagen, pure pech (goed maar rumoerig hotel in Sault) en het maar blijven voort fietsen om kilometers te maken, merk ik dat ik vermoeid raak. En dan niet alleen in de benen. De avonduren worden besteed aan het bepalen van de route en het vinden van onderdak voor de volgende dag en tussendoor wil ik dan ook nog graag een verslag maken. De laatste dagen waren lange fietsdagen met laat aankomen op het nachtadres en naarmate men later aankomt, is men later geïnstalleerd en is men dus ook later klaar met het bepalen van het programma van de volgende dag. In dit geval: men ging gisterenavond pas om 0.30 uur slapen.

Vandaag deert dat echter niet. Vandaag heb ik met Wim en Mariek afgesproken en wel om 12.30 uur op het strand van Vias. En dat is nog zo’n 45 kilometer. Het voordeel van vroeg opstaan is dat er ruim tijd is om de afstand te overbruggen. Als ik op de fiets stap ziet de lucht er bewolkt uit, maar er zijn blauwe stukken. Dus de hoop bestaat dat we aan het strand kunnen zitten. Misschien zelfs wel de zee in. Ook voor mij zal dat voor dit jaar de laatste kans zijn wat de Middellandse Zee betreft. Na vandaag begint de oversteek naar de Golf van Biskaje en de Atlantische Oceaan.

Eerst moet ik daarvoor vandaag weer een groot stuk over een drukke weg. Om te beginnen om bij het hotel vandaan te komen, dan een kilometer of 10 naar Sete en ten slotte zo’n 20 kilometer naar Agde. Van Agde naar Vias is het dan nog een kilometer of zes. De afstanden lijken te overbruggen, maar als ik niet de drukke weg neem, vrees ik dat ik weer verzeild zal raken in de poppenkast van strandtenten, appartementencomplexen, zwembaden, waterparadijzen, jachthavens en eet- en drinkgelegenheden. De drukke weg schiet wel op. Zij het dat ik me in zowel Sete als Agde slechts met grote moeite een weg weet te banen naar en door de stadjes. De bruggen voor beide stadjes zijn namelijk alleen bedoeld voor autoverkeer. In beide gevallen besluit ik de vluchtstrook te nemen. Het alternatief is me een weg banen door de eerder genoemde poppenkast en kleinere bruggetjes, die bovendien een enorme omweg betekenen.

In beide gevallen krijg ik dezelfde voorspelbare reacties van Franse automobilisten. De ene helft toetert en steekt de duim op ten teken dat men mijn dappere onderneming ondersteund. De andere helft toetert en wijst met een andere vinger op hun voorhoofd, of steken nog weer een heel andere vinger verticaal in de lucht. Allen hebben ze gemeen dat ze een mening hebben over mijn poging om Sete dan wel Agde per fiets te bereiken. Ook hebben ze gemeen dat ze allen toeteren en mij dus toch allen (zij het wat de voorstanders betreft onbedoeld) iedere keer weer, de stuipen op het lijf jagen.

In Sete wil ik eerst wat boodschappen doen. Aan de achterkant van het stadje zie ik een supermarktje en een boulanger. Snel sla ik in wat ik nodig heb. Terwijl ik afreken hoor ik een ongelooflijk geraas. Het lijkt of de hemel naar beneden komt. En dat is ook het geval. Al fietsend heb ik naar links gekeken of er winkels waren. In die tijd hebben zich rechts van mij en boven de bergen, donder- en onweerswolken samengepakt. Toen ik in de winkel was hebben deze wolken stiekem besloten het tot een enorme bui te laten komen.

Voordat ik het in de gaten heb is de straat een snelstromende beek geworden. Geen denken aan dat ik verder kan. Het enige wat ik kan doen is schuilen in de kroeg naast de boulanger, met een warme bak ‘café au lait’ voor me. Na een half uur mindert de hoosbui en gaat over in gestage en stromende regen. Het peil van de tijdelijke beek op straat daalt tot fietsbaar niveau en ik kan verder. Regenjas aan, zakken over mijn schoenen, slechts de fietsbroek zal nat worden. Pas om 13.00 uur als ik Vias binnenrij wordt het een beetje droog.

Het vinden van Wim en Marieke blijkt geen probleem. Ze zijn een half uur voor mij in het plekje gearriveerd en staan op de grote centrale rotonde aan het begin te wachten. Ik hoor ze wel al, maar voordat ik ze echt te zien krijg, wordt ik al van de fiets gesleurd, omhelst en op schouder en rug geklopt. Even wordt het me te kwaad. Voor het eerst in ruim een week tijd kom ik bekenden tegen. Ik ben in die tijd nooit echt lang alleen geweest. Er zijn overal mensen. Je praat met mensen op een terras, en Engelsman in een ‘gorge’, een Amerikaanse dame op een terras in Sault, een Belg op de Ventoux, je babbelt wat over het weer met deze en gene, mensen zijn benieuwd waar de reis naar toe gaat, je regelt een kamer voor de nacht, je bestelt eten. Maar dat is toch echt anders dan dit weerzien.

Het lijkt of de Franse weergoden het belang van het moment inzien. Oragetourix gaat even in zijn mand en Ventetpluicetoucerix is zelf gaan schaften. We krijgen zowaar de kans om pootje te baden in de Middellandse Zee. Dat wil zeggen Wim en ik beperken ons daartoe. Mariek is dapperder en neemt een duik. Onderwijl wordt de picknickdeken die Wim en Mariek al vanuit Nederland meeslepen uitgespreid. Ik heb brood, kaas en paté. Mariek zorgt voor alle andere dingen waar je normaliter niet zo aan denkt. Snoepdingetjes van bij het ontbijt en meer van dat soort zaken. Wim natuurlijk voor de wijn. Zoals het hoort schenkt hij rood en bewaart hij de witte voor vanavond in het hotel. Ik vermoed dat hij ergens in die fietstassen nog een fles als reserve heeft, voor het geval dat. Er wordt thee gezet en we krijgen van de heren O. en V. ruim een uur de tijd om bij te kletsen. Daarna dreigt een nieuwe regenbui. We besluiten dat we het bijpraten net zo goed al fietsend kunnen doen tijdens een mals regenbuitje. Goed gezelschap vermag het één en ander.

Het routeboekje van Wim en Mariek brengt ons soepel naar Beziers. Na enige tijd wordt het droog en kunnen we zonder regenkleding en zelfs even met blote bast op de fiets langs het Canal du Midi fietsen. In Bezier een klim naar de kathedraal. Die staat aan de zuidkant van de stad op een hoog plateau en kijkt vrij uit over het land tot aan de Pyreneeën. Het is een oude kerkburcht uit de Katharentijd. Zoals alles in deze contreien uit de tijd van de kruistochten of uit de tijd van de Katharen of uit de tijd van de kruistocht tegen de Katharen is. En alles ging in die tijden met fors geweld gepaard. Zo werd in de 13e eeuw de bevolking van Beziers afgeslacht op verdenking van sympathie met de Katharen en heel grondig ook: mannen, vrouwen en kinderen. Kortom er waren wel goede gronden om indien men wat bouwde, dit dan zo te doen dat het verdedigd kon worden. Het kwam de luchtigheid en mooiheid van de gebouwen vaak niet ten goede. Dikke muren, kantelen, zware deuren en poorten. Er werd hier in die dagen wat afgeknokt en uitgemoord ten einde de hemelse vrede te bereiken.

Aan de hand van Wim betreden we de kathedraal. Hij bekijkt, keurt, veronderstelt, becommentarieert. De conclusie is: leuk om gezien te hebben maar er zijn mooiere kathedralen en laten we vooral het terras voor de kathedraal eens uitproberen. Om vier uur zetten wij koers naar Narbonne voor de laatste 30 kilometer die middag. Het routeboekje van Wim en Mariek voorziet niet in het aandoen van Narbonne. Dat van mij begint de beschrijving van de Katharenroute pas vanaf Narbonne. Kortom we moeten op de Michelinkaart rijden en dat blijkt wederom geen sinecure.

Het duurt lang, trapt moeizaam, de binnenweggetjes zijn slecht en niet bewegwijzerd, de alternatieven (de Route National) te druk om het er op te wagen. Rond een uur of zes beginnen de magen te rammelen. Pakken koekjes worden aangesproken en de bidon met port (deze heeft Wim voor eventualiteiten altijd aan zijn fiets hangen), doet de rest. Pas om 19.30 uur bereiken we het hotel in Narbonne dat ik gisterenavond via Booking.com gereserveerd heb. Wim en Mariek mogen gebruik maken van de douche en zich opfrissen voordat ze op de trein zullen stappen. De fles witte wijn wordt erbij gehaald en samen met een pak Tucjes soldaat gemaakt. Om half negen stappen we op de fiets richting station. Op het terras van een pizzeria nuttigen we een wat smakeloze pizza, een fles rode wijn en de verhalen die in ieder geval nog verteld moeten worden.

Om half elf is het tijd om richting trein te gaan. Voor het eerst ben ik getuige van het inschepen van passagiers en trein in Frankrijk: een ware toer ‘de France’. De trein stopt op spoor 3 en natuurlijk moeten de fietsen plus bagage daar naartoe en natuurlijk is er geen lift. Je vraagt je af hoe het hier moet als er je met een rolstoel of zelfs scootmobiel van de trein op spoor 3 gebruik wil maken. Zouden ze dan de trein omleiden en die op spoor 1 laten stoppen en vetrekken? Tegen de tijd dat de fietsen staan, Wim de couchettes van hem en Mariek heeft ontdekt, hebben we nog 5 minuten om afscheid te nemen. Met een fikse brok in de keel.

Ik heb eerst een geweldig leuke week met deze mensen door midden Frankrijk gefietst. Veel geleerd over het trekken met een fiets, veel geleerd over vlinders, kerken, wijn en de Aldi, zelfs port gedronken. Veel gekletst en geklept, veel gepraat en veel gelachen vooral. Veel gezien en gefietst. Het voelde als gegoten, een warme deken. Om 23.05 wordt er op ouderwetse wijze door een peronist op een fluitje geblazen en is het voor Wim en Mariek einde vakantie en ga ik naar mijn hotel, de harde fietswerkelijkheid tegemoet: bepalen waar en wat ik wil dat de dag van morgen me zal brengen.

Zondag 7 juni:
De zondag begint verrassend. Ik wordt wakker doordat de zon op mijn gezicht schijnt. Dat is mooi meegenomen. Als ik ingepakt en mijn fiets opgezadeld heb, blijkt bovendien dat in Narbonne (ondanks dat het zondag is) de winkels open zijn. Sterker nog in het centrum is er een grote markt en ik kan onbekommerd mijn boodschappen doen.

Ik ben bijna op de helft van mijn reis, ik ben begonnen aan de Katharenroute: parallel aan de Pyreneeën van Narbonne tot Oloron (in de buurt van Pau en Lourdes) en zoals ik er nu tegenaan kijk nog een ingelaste klim van de Tourmalet. Al fietsend wordt mijn plan om er vandaag geen al te lange tocht van te maken en om morgen een rustdag te nemen sterker. Bij het eerste klimmetje net buiten Narbonne voel ik dat mijn kuiten vandaag geen fut hebben. Ik pedaal naar boven maar dat gaat met stijve benen en stroeve tred. Gisterenavond dacht ik nog om vandaag zo’n 75 kilometer te maken. Al na 15 kilometer besluit ik tot mijn eerste stop en om mijn ‘pain aux raisins’ te verorberen. Ik pak het routeboekje erbij. In een bijzin heb ik ergens gelezen dat er al na 45 kilometer een Nederlandse camping is. Het routeboekje: “Deze camping is in 1988 gesticht door twee ondernemende Hagenaars. In ‘the middle of nowhere’ wordt je uitsluitend in plat Haags toegesproken en kan je genieten van Hollandse patat en kroketten.” Ik moet wel wat omrijden voor deze camping, maar het klinkt als een plek waar ik een dag of wat kan bijkomen. Het weer zou de komende twee dagen beter worden en al kamperend en Haags pratend kan ik dan mijn was doen en laten drogen.

Ik besluit het omweggetje te nemen en te bezien of het wat is die camping. Aangekomen in Aigne is er nergens een teken van of een bordje naar een camping. Wel weten twee dames voor het kerkhof mij te vertellen dat ik door het dorp moet, na een groep bomen rechtsaf en dan flink omhoog en daar zal ik het dan vinden: ‘le Domaine de Vernis’. Het groepje bomen na het dorp staat er en er is daar een heel stil en slecht weggetje dat flink omhooggaat. Van de camping of een aanduiding daartoe is echter niets te bekennen. Ik besluit het nog eens te vragen en daar er niemand in de buurt is hou ik een auto aan. Er is namelijk een wijze fietsles die ik, door schade en schande wijs geworden, heb geleerd. Die fietsles luidt: ‘verifieer of je moet zijn waar je heen gaat alvorens een berg op of af te gaan’. De eerste aangehouden automobilist is niet bekend in deze omgeving en bekend ‘desolée’ te zijn. Ik meld dat niet erg te vinden en hou een tweede auto aan. De bestuurder daarvan bevestigd dat bovenop de bergrug de camping is.

Na een fikse klim over het weggetje dat er steeds meer uitziet alsof het nergens naar toe leidt, nog steeds met stijve benen en stroeve tred, krijg ik een blokhut in het vizier. Een bocht verder zie ik een groot huis, wat (sta)caravans en een bordje: ‘le Vernis’. Ik rij het oprijpad op en zet richting naar de receptie. Voordat ik af kan stappen wordt ik al begroet: “ha, je hebt het kunnen vinden.” Meer een constatering dan een vraag. Een oudere dame komt naar me toe en stelt zich voor als Anneke. Haar Haagse tongval laat geen ruimte voor misverstanden. Ik ben waar ik wezen wil. Voordat ik ben afgestapt weet ik al dat de Fransen niet willen dat ze hier zitten en dat er daarom nergens bordjes staan en dat ze nog maar in een paar Nederlandse reisboekjes staan opgenomen.

Binnen zitten een paar mensen in de bar naar de finale van Roland Garos te kijken. Natuurlijk gewoon op Nederland 3, ik herken de stem van Marcella Mesker. Ik vraag om een plek voor twee nachten voor mij, mijn fiets en mijn tent en krijg een leegstaande stacaravan, volledig ingericht met alles d’r op en d’r an. Hij staat in een hoek van de camping met uitzicht over de vallei en de Pyreneeën in de verte. Op mijn vraag wat de prijs per nacht is krijg ik te horen dat ik het campingtarief van €8,25 betaal. Ik had immers toch willen kamperen en die caravan staat toch leeg dus waarom zou je de moeite nemen: ‘ja toch, niet dan?’

Terwijl Anneke beddengoed voor me haalt krijg ik van Toon (de echtgenoot van Anneke) alvast een voorschot op de wetenswaardigheden van deze camping. Kennelijk zijn de Franse autoriteiten niet helemaal tevreden met het bestaan ervan en vindt er een strijd plaats om de camping gesloten te krijgen. Anderzijds zijn Toon en Anneke al 70 en 65 jaar en willen ze eigenlijk het liefst van de camping af. Maar overnameplannen zijn tot dusver helaas niet doorgegaan. Inmiddels zien we Federer de eerste games met gemak van Nadal winnen.

Als Anneke met het beddengoed terugkomt wordt er eerst een pilsje voor me getapt. Als ik mijn beurs wil trekken krijg ik te horen dat het eerste biertje altijd een welkomstgroet is en dat de volgende opgeschreven worden en bij vertrek afgerekend. Zoals alles hier op de lat gaat: het brood, de overnachtring, de was, versnaperingen, etc.. Nadat ik me geïnstalleerd heb ga ik in een luxe tuinstoel (dikke kussens zijn aanwezig) zitten om een kop thee te drinken en wat te lezen. Een uur later wordt ik wakker met koude thee naast me en zonder een letter gelezen te hebben.

Ik loop nog even terug naar de receptie om een glimp mee te krijgen van de tennisfinale en om wat praktische dingetjes te vragen. Zoals waar is de supermarkt, bank, groentezaak, boulanger, etc. Die blijken allemaal zo’n 10 kilometer verder in Olonzac te zijn. Bergaf en als je terugkomt diezelfde 10 kilometer bergop. Voor vanavond heb ik voldoende proviand bij me. In Narbonne was immers markt. Van Anneke koop ik een flesje bier en een fles fris voor in de koelkast. Terwijl ik me omdraai om terug te gaan naar de caravan staat er een klein hondje achter me. Eén jaar, speels, een reutje, met de stok al in de bek. Ik kan niet weerstaan en ben zeker en half uur bezig om Toby te leren dat hij de stok niet terug moet brengen. Ik gooi hem immers toch weer weg.

Na mijn maaltje gekookt te hebben en Toby nog wat te trainen om niet te apporteren is het tijd voor bed. Ik heb nog even contact met Joekie en vervolgens slaap ik ‘comme une bebe’

Maandag 6 en dinsdag 7 juni:
Op maandag besluit ik al snel dat één rustdag niet genoeg is en dat de omstandigheden hier nagenoeg ideaal zijn om er een tweede aan vast te plakken. In de loop van de ochtend zak ik af naar Olonzac voor boodschappen. Na de klim terug (nog steeds met stijve benen en stroeve tred) doe ik de hele dag niets behalve in mijn tuinstoel zitten wat lezen en Toby amuseren. Het beestje heeft een lekke bal ergens vandaan gehaald en komt me die voortdurend voor de voeten leggen. Mijn training van gisteren heeft weinig effect gehad. Zelfs het schrijven van het verslag kost teveel energie. Dat stel ik dus uit. Weer een reden om nog een extra dag te blijven

Voor vanavond heb ik me ingeschreven voor het gezamenlijke campingdiner, hioef ik ook al niet te koken. Drie keer in de week koken Anneke en een vriendin dan voor iedereen die dat wil en wordt er gezamenlijk gegeten. Aan tafel zitten vooral vaste campinggasten die elkaar soms al wel dertig jaar lijken te kennen. Tijdens het eten zit ik naast Toon en ik krijg in geuren en kleuren de geschiedenis van de camping. De leuke kanten, de gezelligheid, de natuur, het altijd buiten zijn, het eigen baas zijn. Maar ook de minder leuke kanten. Vooral nu Anneke en hij wat ouder worden. Het feit dat het werk hen niet meer zo gemakkelijk afgaat, de mislukte pogingen om de camping over te doen en nu ook nog de tegenwerking van de autoriteiten. Onwillekeurig doet deze camping me ergens aan denken. Ik hoop niet dat Anneke, Toon of de vaste gasten beledigd zijn als men dit leest want het is vriendelijk bedoeld en drukt wat mij betreft een oer Hollands thuisgevoel uit. Het beeld van de camping van ’het Schaap met de Vijf Poten’ laat me niet meer los.

Over de dinsdag valt nog minder te vertellen, behalve dat ik (vooral om de dag te breken) weer naar het dorp ben gefietst. Het is daar marktdag en dat lijkt me leuk om te zien. En dat is het ook, even als een toerist over de markt banjeren, een kop koffie in de kroeg, want het regent en het terras is dus geen pretje. De rest van de dag blijft het regenen en waaien. Gelukkig zit ik niet in een tent maar in een luxestacaravan. De gaskachel gaat aan. Morgen is er weer een dag en ga ik op weg naar Carcassonne.