De weg er naar toe

Dag 22 en 23, maandag 30 en dinsdag 31 mei 2011;
Saint Paul Trois Chateaux- Sault en rustdag:

Huishoudelijke mededelingen/ managementsamenvatting:
Op maandag reed ik 86 kilometer in 5,5 uur. De teller staat bij het begin van de klim van de Ventoux (morgen dus) op 1.530 kilometer. Vandaag een afwisselende dag gehad qua weer, qua omgeving, qua werken en ploeteren.

Maandag 30 mei:
In het te dure hotel in Saint Paul hield ik het uiteindelijk niet zo heel lang uit in bed. Vandaag is immers de dag dat ik op weg ga naar de Mont Ventoux. Het idee bezorgd me kriebels. Daarnaast bleek ook nog eens dat het matras doorgezakt en mijn rug dienovereenkomstig stijf was. Hoe dan ook om 10.00 uur zat ik op een terras bij de uitgang van het stadje achter een grote kop ‘café au lait’, tassen gepakt, fiets gezadeld. Bij de bakker een croissant en wat brood gescoord, bij de ‘pharmacie’ wat zonnebrand gekocht, want volgens de weerberichten wordt het een warme dag en mijn neus loopt al rood aan.

In de ochtenduren is het inderdaad warm. Na de eerste kilometers over een drukke weg sla ik bij Suza la Rousse een kleinere weg in richting Vaison la Romaine. Voor me een wijds landschap met in het midden:… de Ventoux. Mistig nog, ver weg nog, maar het is hem wel. Van pure opwinding verstuur ik een stel sms-jes naar diegene waarvan het mobiele nummer in mijn telefoon staat. Mocht je geen sms hebben ontvangen voel je niet achtergesteld, het betekent slechts dat mijn administratie niet op orde was.

Voor degene die de sms niet hebben gehad bij deze nogmaals de tekst: “Ik kijk nu naar de Ventoux. Wat een KRENG!!! Wat een vreselijk kreng.” En dat is wat die berg is, dat zie je van een afstand. Maar het is ook een geweldig mooi gezicht. Al maanden beschouw ik dit als mijn eerste tussendoel en nu ligt hij daar zomaar voor me. Elke vijf kilometer dat ik verder kom neem ik een foto. Elke keer een beetje groter in de zoeker. Bijna mis ik langs de kant van de weg op een heuvel een enorme burcht, zo gericht ben ik op die berg voor me. Ik krijg er vreselijk goede zin van. Ik heb wind in de rug. Ik rij over kleine weggetjes tussen de wijnranken, waar het stil genoeg is om mijn shirt uit te trekken. Kan mijn wielrennersbovenlijf ook even bijkleuren. Het is beter dat de incidentele voorganger schrikt dan ik elke avond als ik in een spiegelkijk. Al mijn uitsteeksels zijn donkerbruin, de rest lijkwit. Ik heb geweldig mooie muziek op mijn kop. Vandaag is het de beurt aan Tebaldi en Domingo in la Traviata. Later mevrouwtje Caballe als Norma. Heerlijk.

Na 35 kilometer of zo arriveer ik in Vaison la Romaine. Een mooi oud middeleeuws stadje met Romeinse resten. Ik blijf even een ‘Pain aux raisins’ eten en wat drinken. Niet eens op een terras, gewoon op een bankje met een blikje cola op een plein midden in de stad. Daarna wil ik snel verder. Geen tijd voor Vaison. Zelfs geen foto van gemaakt. Op dat pleintje bedenk ik wel dat het gisteren goed is geweest dat ik niet verder ben gegaan dan st. Paul. Ik had het wel tot hier gered, maar was dan waarschijnlijk bekaf geweest. Dus een keer goed naar mezelf geluisterd.

Mijn plan is om vanuit Vaison via de Vallee de Toulourenc (noordkant van de Ventoux) te gaan richting Sault. Wat niet zo uit de kaart blijkt is dat, voordat ik die vallei in kan rijden, even een pas over moet. Met bagage en al naar ruim 900 meter. Gelukkig staan er beneden een aantal kersenbomen met heerlijk rijpe kersen. Als starthapje doen die wonderen. En al die tijd kijkt de Ventoux vanaf mijn rechterhand toe.

Terwijl ik me meter voor meter naar boven worstel gaat op mijn MP3 speler het sextet uit de Cenentorolla van Rossini van start. Mevrouw Bartoli zelf zet in en de kadans van het sextet past precies bij mijn tred en brengt me boven. Overmorgen ook maar meenemen naar de Ventoux lijkt me zo. Terwijl ik de pas overga kijk ik even naar links, zeg maar naar de niet Ventoux kant. Daar zie ik een asgrijze lucht opkomen. Voordat ik een kilometer verder ben vallen dikke droppels. Het vreemde is dat de Ventoux aan mijn rechterhand gewoon in de zon blijft liggen. De regen druppelt een minuut of 10 fors door en gaat dan over in nog een half uur miezeren. Zoals gezegd fiets ik in mijn blote bast en dus wordt ik wel nat, maar dat droogt vanzelf. Het blijft namelijk warm.

De vallee waar ik doorheen fiets is geweldig mooi, maar erg verlaten. Af en toe een groepje wielrenners dat aan het trainen is en wat dagjesmensen die er met een auto doorheen trekken. De hele 25 kilometer van de vallee zijn er maar 2 of 3 buurtschappen en die liggen er stil bij. Ook nadat de klim er op zit, fietst het niet gemakkelijk. Hier en daar weet ik zeker dat ik de weg omlaag zie gaan, maar toch moeten mijn benen zwaar doortrappen. Ik heb begrepen dat dit door gezichtsbedrog komt. Het omliggende landschap zorgt ervoor dat het lijkt dat de weg daalt, maar in feite stijg je nog. Dat moet het wel zijn, want zo rond een uur of vijf ben ik pas aan het eind van de vallee en afgebrand. Af en toe blijft het regenen.

Tegen het einde van de vallee steekt een koude wind op. Ook omdat de laatste kilometers nu echt naar beneden gaan en mijn kilometerteller soms 40-45 kilometer aangeeft en dan is dus koud zo in de blote bast. Dus trek ik mijn plunje weer aan en mijn regenjas. Bij het einde van de vallee is het nog 11 kilometer naar Sault. Weer wordt niet uit de Michelinkaart duidelijk dat dit weer een klim betekent, nu naar een hoogte van 875 meter. Over die laatste 11 kilometer doe ik bijna een uur. Met zorg zie ik de wolken langs de flanken van de Ventoux zich verzamelen.

In Sault aangekomen regent het volop. Gelukkig is het Office du Tourisme nog open. Ik had me voorgenomen dat ik hier op de camping een dag wilde rusten, dan de klim en daarna pas verder richting Arles en de Middellandse Zee. De enige camping blijkt echter geen Wifi te hebben en niet alleen het weer, maar ook de weerberichten zijn niet geweldig. Dus het wordt een hotel. Beetje basaal dit keer, maar het bed slaapt een stuk beter dan het dure in St. Paul en de douche is aangenaam en warm. Wat zou ik meer willen na een dag als vandaag, behalve skypen met Joekie en Juul. En dat hebben we net voor vandaag afgesproken. Zij het dat mijn dochter weinig tijd blijkt te hebben in verband met drukke schoolwerkzaamheden. Dat gaf de gelegenheid om met Joekie de stand van zaken hier en in Beuningen eens goed door te nemen.

Dinsdag 31 mei:
Ik was alsnog om 7.00 uur wakker vanochtend. In het hotel zitten allerlei bikers en echte fietsers die al heel vroeg op pad willen. Eigenlijk wil ik me nog een keer omdraaien, maar ik hoor dat het buiten regent. Dus hup ik even uit bed om te checken. Mijn gehoor bleek oké. Het druipt. Als de bikers en fietsers weg zijn en de rust weergekeerd merk ik hoe moe ik ben. Ik val weer in slaap en wordt pas na tienen wakker. Dat is al jaren geleden.

Verder rustig de dag aangevat. Aangekleed, even een croissantje gescoord en een kop ‘café au lait’ op een terras met uitzicht op de Ventoux. Die is van deze kant bijna onherkenbaar. Van hieruit kijk je eerst uit over het lieflijke land van Sault. De lavendel bloeit nog niet anders moet dat een spectaculair gezicht opleveren. Wat betreft de berg kijk je van hier tegen een hoge beboste helling op. Van alle andere kanten uit kijk je tegen die kale kop van duie berg aan. Ik kan vanaf het terras de weg zien die ik morgen zal nemen. Eerst een afdaling en na een kilometer of wat begint dan de klim. In de diepte zie ik inderdaad hier en daar fietsers op die weg.

Verder breng ik de dag door met lanterfanten, boodschappen doen voor de komende dagen (morgen de klim en donderdag zijn ook hier Hemelvaart net hemelvaart de winkels dicht), mailtjes beantwoorden, het verslag van gisteren en vandaag schrijven, wat nieuwe muziek downloaden. Bij de ‘pharmacie’ breng ik een wat oudere mevrouw in verlegenheid. Met handen en voeten en in gebroken Frans probeer ik duidelijk te maken dat ik een middeltje nodig heb ter verzorging van wat lastige zadelpijnplekken. Naast last van verlegenheid heeft mevrouw ook begrip. Het middeltje (soort Purol denk ik) helpt prima.

Vanaf een uur of twee regent het onophoudelijk in Sault. De flanken van de Mont Ventoux zijn niet of nauwelijks zichtbaar. Ik zit op een terras met Wifi en heb het weerbericht live online. Voor morgen voorspelt men iets beter weer: zwaar bewolkt met een zware regenbui. Voor vandaag staat er zwaar bewolkt met zware regen. Voor mijn gevoel zal het morgen dus beter zijn. Wel voorspelt men dat het morgen maar 14 graden (vandaag nog 19) zal zijn in Sault. Daarboven zal het dan echt hevig fris zijn. Men zegt dat het verschil tussen hier en de top kan oplopen tot 11 graden. Hoe het ook zal zijn. Naar boven ga ik. Uiteindelijk hoef ik maar 25,5 kilometer heen en 25,5 terug. Daarna duik ik dit hotel weer in en ga onder de warme douche staan.

Waar ik me meer zorgen over maak zijn de weersvoorspellingen in het zuiden voor de rest van de week. Donderdag wil ik verder afzakken naar Arles. Ik sla Carpentras (in verhouding te moeilijke route) en Avignon (ben ik al 2 keer geweest) over. De eerstvolgende stop wordt dan Arles (bekend van de Romeinen en van Gogh). Dat is 80 kilometer hier vandaan. Dan haal ik ook weer wat kilometers en tijd in. Ik heb namelijk het gevoel dat ik qua tijd wat in de knel kom. Ik moet dus even wat doorfietsen of een stukje afsnijden. De keuze is op dat laatste gevallen. Zoals gezegd zijnn de weersvoorspellingen voor de rest van de week voor de Middellandse Zeekust zijn niet goed: regen, onweer, veel wind in Montpellier, Beziers en Narbonne. Positieve punten zijn dat de wind uit de goede hoek waait en dat het er overdag 25 graden beloofd te zijn. Ik moet het er maar mee doen.

Nb vandaag kreeg ik van mensen die ik op de camping in Macon ontmoette, foto’s van mezelf op de fiets. Er zijn niet veel foto’s van mezelf en zeker niet op de fiets. Daarom zet ik er één bij dit verslag.