Van oude abdijen en dingen die voorbij gaan

Dag 16 en 17: dinsdag 24 en woensdag 25 mei 2011;
Meursault- Cluny en Cluny- Macon:

Huishoudelijke mededelingen:
Dinsdag 24 mei: We hebben 82 kilometer gereden in 4,5 uur. De teller staat na vandaag op 1054 kilometer. De eerste duizend kilometer zijn dus binnen. Het weer gaat steeds zuidelijk aandoen. Nog even en ik ga klagen over de hitte.

Woensdag 25 mei: vandaag 34 kilometer gereden in 2 en een kwart uur. Niet zoveel en niet zo hard dus. De teller staat op 1088. Wederom een lekker zuidelijk aandoend dagje en 1500 meter kou, waarover later meer.

Dinsdag 24 mei:
Als Wim, Marieke en ik onze mobilhome achter ons laten weten we dat we naar een bijzondere plek toe rijden. Volgens de berekeningen 67 kilometer verderop. Hoewel met name Wim in zijn nopjes is, weet ik genoeg van geschiedenis om te weten dat we naar de plek gaan, waar ons eeuwenlang de donkere middeleeuwen van het lijf werden gehouden: Cluny. Als ik terug ga in mijn herinnering is mijn idee om een dergelijke reis ooit te ondernemen, misschien wel begonnen met de naam ‘Cluny’ op zo’n bruin bord aan de kant van de Route du Soleil. Een naam die tot de verbeelding spreekt.

Maar eerst nog uit Meursault weg en op de ‘Voie verte’ - tussen de wijnvelden door- zien te komen. Dat is nog niet zomaar gedaan. Wim wil zijn versnellingsapparaat eerst laten bekijken door de fietsreparateur op de camping. Die is pas om 9.00 uur open (in die zin lijkt die reparateur op de mannen van de Thun in Beuningen), maar verder blijkt hij slechts bandjes op te kunnen pompen en dat is toch weer anders dan de mannen van de Thun, die zelfs Floyd Landis een Rohlof zouden durven aanmeten. Hij verwijst Wim vriendelijk naar een mecanicien in het dorp. Daarvoor moet Wim echter een paar kilometer om. Marieke en ik beginnen daarom het fietsen met het doen van boodschappen voor de dag wen nog een kop koffie op het plein in Meursault. Alwaar het gemeentehuis een mooi gekleurd dakje heeft (zie foto).

Voor al diegene die buiten dat dakje niets bijzonders aan het gebouw op die foto zien, verwijs ik graag naar Wim. Gisteren op onze rustdag zaten we eveneens op dit terras en keken naar datzelfde gebouw. Uit het aanzicht daarvan wist Wim een bijna volledige reconstructie van de bouwgeschiedenis over de afgelopen eeuw van het pand te distilleren. En dat op een wijze dat ik zelf mee zat te denken en veronderstellen of en zo ja wanneer welk raam bijgemaakt was, of juist van eerdere datum zou kunnen zijn dan een ander, welke zijbeuk er het eerste stond en zo ja waarom, etc. etc. Je kunt heel wat zien aan de buitenkant van zo’n gebouw. Ik zag ook een klein raampje wat me deed denken aan de zolder thuis in Munstergeleen. Daar stond mijn vader dan op zondag naar de duiven uit te kijken, slechts zijn hoof zichtbaar (links naast de hoofdbeuk in het gekleurde dak, zijn hoofd was niet zichtbaar, ook geen duiven trouwens).

Door dit al konden we pas vrij laat op pad. Gekomen bij de gemeentegrens van Meursault konden we de gelegenheid niet voorbij laten gaan om Wim en Marieke op de foto te zetten als bewijs dat hij in het dorp van de ‘grand cru’s’ was geweest. Van de weeromstuit hebben we ons prompt daarna ergens verreden. In plek van een ‘voie verte’ tussen de wijngaarden door, roken we al snel dat er een paar weggetjes met koolzaad zouden volgen. Waarschijnlijk hebben we ergens zo’n 10 kilometer omgefietst. Toch jammer want we wilden immers zo spoedig mogelijk naar Cluny.

Ten slotte kwamen we toch op het fietspad terecht. Eerst langs een kanaal, daarna door een oude treinbedding. Ze kunnen van Frankrijk zeggen wat ze willen maar de fietspaden die ze hebben zijn uitstekend. Normaal fietsen op de weg wordt nogal eens door Frans gefrons, geraas en gefoeter begeleid. De ‘voie vertes’ die ze hebben zijn meestal prima en vooral goed voorradig. Ik fiets er immers al sinds Noord Frankrijk overheen. Het moet gezegd dat deze naar Cluny nog een slag bijzonderder was. Speciaal voor ons was het pad langs het kanaal voornamelijk bergaf geconstrueerd, met een stevig rotgangetje fietsen we door. Om de 500 meter een sluis, maar daar hadden vooral de bootmensen last van en die zal het niet uitmaken. Of die nu varen of stilliggen, uiteindelijk liggen of zitten die toch op een stoel ergens op dek. Waar men ligt of zit maakt dan niet zo gek veel meer uit, lijkt mij.

Het tweede deel van de trip ging zoals gezegd door de oude treinbedding en die was helemaal tof. Glad asfalt, voornamelijk glijdend bergaf en daar waar het omhoogging slechts aan 2,5 procent, want meer schijnt een trein niet aan te kunnen. En die 2,5 % werden dan weer gecompenseerd door een licht rugwindje. De oude stationnetjes (soms niet meer dan een perronhuisje) had men laten staan en hier en daar opgeknapt. In ieder geval was er overal water te tappen en om de zoveel stationnetjes een (jawel) goed onderhouden en schoon Frans closet.

Rond 7.00 uur waren we uiteindelijk in Cluny. We zouden eerst misschien in het abdycomplex slapen, maar dat bleek vol en zo kwamen we andermaal in een nieuwe ‘chambre d’hote’ terecht. Een grote voor Wim en Marieke en een alleraardigste monnikenbedstee voor ondergetekende, welke deel uitmaakte van de grotere ‘chambre d’hote’. Ons afscheidsmaal nuttigden we in de aangrenzende Italiaan, waar het berendruk was en ‘le Patron’ voornamelijk zichzelf stond voorbij te werken. Hij krijgt geen aanbeveling laat staan een ster van ons. Dat neemt niet weg dat de avond genoeglijk verliep, vooral vanwege het verhaal van de kelk van Wim’s heeroom dat Marieke en Wim afwisselend vertelden. Voor de geïntersseerden raad ik aan te wachten tot het boek van Marieke hierover verschijnt.

Woesndag 25 mei:
Ik heb geslapen come une bébé in mijn monnikenbedstee. Vandaag staan er twee bijzondere dingen op het programma. Allereerst gaan we de abdij bezichtigen en snel daarna vrees ik dat ik afscheid moet nemen van Wim en Marieke. Maar eerst ontbijt. Prima verzorgd ditmaal. De gastvrouw had ditmaal gezorgd voor diverse soorten zelfgemaakte jammetjes en marmelades voor op de croissant, de brioche en het stokbrood. Lekker.

Vervolgens naar de abdij. Althans wat ervan rest. Dat is wellicht nog geen 10% van het oorspronkelijke complex. Let wel dan tel ik het oerlelijke paleisachtige onderdeel dat kardinaal Richelieu in de 17e eeuw liet neerzetten even niet mee. Want dat deel staat natuurlijk wel nog overeind. Ik mocht die man al niet toen hij bij de 3 musketiers altijd probeerde d’Artagnan een hak te zetten. Onaangenaam sujet lijkt me. Het echt oude gedeelte is echter nog steeds zo enorm groot dat je en goede indruk kunt krijgen van hoe groot Cluny in de middeleeuwen moet zijn geweest. Op een foto bijgaand is de nog staande zijbeuk te zien. Op de volgende foto staat een maquette. Het witte deel van die maquette is die bewuste zijbeuk op die foto. De rest, de hoogste torens en het hoofdschip, zijn dus verdwenen. Afgebroken, stond in de weg, is niet meer. Wat wel blijft is de herinnering aan het enthousiasme van Wim terwijl hij door dat gebouw loopt, uitlegt, vertelt, meedenkt als je wat inbrengt, zijn eigen eerste inzicht graag op grond daarvan bijstelt. Ik zal mij vanaf nu verloren gaan voelen in oude kerken en andere gebouwen.

Rond het middaguur is de abdij bekeken, zijn de boodschappen gedaan, zit het brood voor onderweg in de tas en is de buit eerlijk verdeeld (2/3 om 1/3). Naast wat yoghurtjes en gekookte eieren, gaat het vooral om een stevige Cistersiënser kaas. Aan de reuk van die kaas te merken wil deze niet terug in de tas. Ondanks de eerlijke verdeling blijft die kaas trouwens volledig voor de volle 100% stinken. Dat is dan weer niet eerlijk wat mij betreft.

Uiteindelijk fietsen we nog een kilometer of vijf samen. Onder het viaduct van de TGV Lyon- Paris scheiden echter dan toch onze wegen. Ik over de ‘voie verte’ richting Macon. Wim en Marieke huns weegs richting de Cevennes. Wat mij betreft met een brok in de keel, maar ook een goed gevoel over een paar heel genoeglijke dagen. De afspraak staat dat ik terug in Nederland een rondleiding van Wim krijg door de kathedraal van Haarlem (of een ander gebouw naar zijn keus). In de consternatie van het afscheid vergeet ik Marieke te vragen om een rondleiding langs haar vlinders in de duinen. Bij deze.

Daarna de neus weer naar voren gericht. Het gaat een paar colletjes stevig op en neer. Niet lang, maar wel aan 12% of iets dergelijks. En met bagage. Ik kan de Mont Ventoux aan, ik voel het, ik weet het. Na enige tijd kom ik op het fietspad in een volgende treinbedding. Lichtglooiend naar beneden of naar boven. Het begint warm te worden maar dat maar niet uit. De trein reed vroeger namelijk door een tunnel van 1500 meter lang en ik dus nu ook. Koel op het koude af. Ze hadden me vooraf gewaarschuwd en dus was ik blij dat ik een vest kon aandoen. Eenmaal de tunnel uit kwam ik oog in oog te staan met mijn eerste zelfstandige kasteel (zie foto). Een knoeperd, dat zie ik zo. Zonder Wim kan ik hem echter niet goed plaatsen. Zal wel stevig oud zijn. Niet neo lijkt mij zo. Diezelfde inschatting heb ik met betrekking tot de eerste kerk die ik in Macon zie.

In Macon arriveer ik rond een uur of vier. Na een bezoekje aan de Office du Tourisme vind ik de camping, waar ik me rap installeer. En natuurlijk is er weer een vriendelijk Nederlands koppel waar ik een hamer kan lenen voor de haringen (de stenen hebben ze hier allemaal fijngemalen tot gravel) en van wie ik een koud biertje geoffreerd krijg. Voor ons fietsers is het een geruststelling dat dat soort Nederlanders altijd weer voorhanden zijn. Tegenover de camping ligt een grote supermarkt waar ik wat grotere boodschappen kan doen: een blik camping gaz, onderbroeken (ik had er vergeten meer dan 1 gewone bij me te steken, verder wel en stel fietsonderbroeken) en vanavond ga ik voor mezelf koken. Dus voldoende spul voor een lekker prutje.

Voor mijn tent zittend en al voorbereidend en af en toe dit verslag typend wordt ik geconfronteerd met een volgend fascinerend fenomeen: de ANWB camping. Dat is bijzonder en vergt wat uitleg. Er staat een grote ANWB caravan met vlag en al. Daaromheen staan al wat caravans met wat oudere Nederlanders. Vanaf een uur of 5/6 komen steeds meer Nederlandse caravans de camping oprijden. Een ANWB-er leidt hen naar een plek op gerieflijke afstand van de ANWB vlag. De gemiddelde leeftijd van de inzittenden gaat de grijze golf in Nederland ruim te boven. Sterker nog de stroom caravans op zich zwelt aan tot een grijze golf. Ik denk dat er zo’n 25 tot 30 caravans bij betrokken zijn. Als de grijze golfers hun caravan gestald hebben, hun voortent gezet, hun stoel en tafel geïnstalleerd, trekken ze met zijn allen naar de ANWB caravan (het is dan 18.30 uur).

Bij die ANWB caravan gaan ze hard staan of meestal zitten keuvelen, terwijl ze een aperitief staan te leuten. Om 19.00 uur komt de stoet dan in beweging en begeven ze zich naar het campingrestaurant alwaar een maaltijd voor hen klaar staat. Uit de verte bereiken me typisch Nederlandse feestklanken. Om 20.30 uur keert de hele stoet weer terug. De grijze golfers gaan rechtstreeks naar hun caravan. Tussen 20.30 en 21.15 drinken de meesten voor hun caravan nog een kopje (zo stel ik me voor) decafé. Maar wellicht is het wel thee of een neut in plastic campingbekertje Zo tussen 21.15 en 21.45 uur is er een stormloop op het toiletgebouw. Rond 22.00 uur gaan dan de deurtjes en luikjes toe en is het stil in de ANWB sectie.

Wat mij betreft, is al typend laat aan het worden. Ik bel Juul en Joekie nog even. Mijn dagelijks lifeline. Morgen wil ik bijtijds op. Vanavond stelde ik mij de volgende uiterst boeiende vraag: ‘To Lyon or not to Lyon’. Mijn idee is doorrijden, ik wil naar de Ventoux. Dus om Lyon heen, net zoals ik om Dijon ben heengereden, niet meer heen kijken.

NB Vanochtend werd ik al heel vroeg gesmst door (toeval bestaat niet) Lion Boeijen. Het wordt ‘not Lyon’ dus.