4 enerverende dagen

Dag 12, 13, 14 en 15; vrijdag 20, zaterdag 21, zondag 22 en maandag 23 mei 2011

Huishoudelijke mededelingen:
Vrijdag 20 mei 2011:
Hurlecourt- Beaujeu: 85,5 kilometer in 4,5 uur. De dag begon stralend, later fikse onweersbuien met heel dikke droppels regen, flinke wind en koud. Later weer aangenaam tot zeer warm. De teller na vandaag staat op 845 kilometer.

Zaterdag 21 mei 2011:
Beaujeu- Saint Nicolas: 91,5 kilometer in 4,7 uur. De dag begon stralend en dat bleef hij ook, het werd steeds warmer. De teller na vandaag staat op 937 kilometer

Zondag 22 mei 2011:
Saint Nicolas- Meursault: 35 kilometer in 2,5 uur. De dag begint warm en het zal er niet beter op worden zo lijkt het. De teller na vandaag staat op 972 kilometer. De 1000 nadert.

Maandag 23 mei 2011:
Rustdag in Mersault.

NB Op mijn weblog zag ik dat een zekere H. betwijfelde dat ik inderdaad onderweg was. Dat ik al het schrijfwerk zat te doen vanuit mijn werkkamer in Beuningen bij druilerig weer. Speciaal voor H. is er een foto van ondergetekende genomen bij een plaatsje in Frankrijk. Tegen H. de mededeling: ‘ge zuukt zelf mar uut waor of da is’.

Vrijdag 20 mei 2011
Ik heb geweldig geslapen in mijn tentje op mijn net te smalle matje. De dag beloofd stralend te worden. Rob en ik ontbijten samen en breken onze tenten af. Vandaag staat ons een fikse inspanning van ruim 100 kilometer naar Gray te wachten. Pas daar lijkt ons een geschikte plek voorhanden om ons kamp voor de avond op te slaan. Het echtpaar dat naar Barcelona wil waar we gisterenavond nog een wijntje mee hebben gedronken, vertrekt om 10.00 uur van de camping. Ze zijn goed en wel uit zicht verdwenen of mijn fietsmaat geeft aan dat hij zich bedacht heeft. Hij kiest er voor om een rustdag in te lasten. Prima, zijn keuze. Het betekent wel dat ik nu zo’n 100 kilometer alleen naar Gray moet fietsen. Maar het weer is goed en het lijkt me een dag voor Cecilia Bartoli en wat aria’s van Rossini. ‘On y va’.

Ook nu weer breekt de dag aan met een flinke klim van de camping naar de plaats Amance, waar ik wat boodschapjes kan doen. Velocetourix zij dank zijn de fiets- en reisgoden me beter gezind dan gisteren. Al na 500 meter klim staat een zwaarbeladen kersenboom in het wild. Ik ben meteen gestopt en heb een zakje van de laagsthangende kersen geplukt en later onderweg verorberd. Na een kilometer of 30 zie ik tegen de gevel van een restaurant in Port sur Saone twee nadrukkelijk Nederlandse fietsen staan. Het is het Nederlandse echtpaar. We drinken een kop koffie samen en zij zijn weer onderweg. De bar beloofd Wifi en daar ik gisteren wifiloos was, probeer ik het. Ik krijg geen verbinding. Doorfietsen dus maar. Na nog een uur lekker doorjassen in de aangename middagzon (het zal zo’n 25 graden zijn en ik geniet inmiddels van Renata Tebaldi in La Traviata), zie ik op een bankje langs de rivier het Nederlandse echtpaar weer. Ze heten Wim en Marieke, fietsen al hun hele leven tijdens vakanties en anderszins en zijn nu op weg van Amsterdam naar Barcelona, want daar zijn ze nog niet naar toe gefietst.

Zij zitten met een mok wijn voor zich van een uitgebreide lunch te genieten. Gegeten had ik een paar kilometer eerder, maar de rode wijn van Wim is een lekkere afwisseling op het water in mijn bidon. Achter Wim staat, naast een landhuis een (in mijn ogen) wat afzichtelijk torenachtig bouwwerk op een helling. Ik vraag mij hardop af wie toch op het idee is gekomen om naast dat mooie landhuis zo’n lelijke schoorsteen neer te zetten en vooral te laten staan. De gevoelige snaar blijkt geraakt. Wim legt uit dat de lelijke schoorsteen juist een steenoude donjon is. Het schattige landhuis daarnaast is slechts neo. Als ik het juist vertaal bedoelt Wim met neo alles wat ergens in de loop van de 19e eeuw allerlei oude stijlen begon na te apen. Dus neo romaans, neo gotiek, neo classisicisme, neo renaissance, neo mengelmoes van het één en ander.

Op de achtergrond naast de donjon ontwikkelen zich inmiddels grijze wolken, die snel naderbij komen. Voordat we het weten wakkert de wind aan en wordt het fors kouder. Ik wist dat toen nog niet maar dit is het begin van een aantal leuke, ontspannende en leerzame dagen die ik met Wim en Marieke richting zuiden zal afleggen. Maar eerst zal de bui nog losbarsten. We zien voldoende perspectief om voordat dat echt gaat gebeuren nog onder de bui door te fietsen. Dat lukt ook aardig. Tot het laatste stukje, wanneer er een fiks aantal dikke droppels ons nat maken. We raken niet doorweekt, maar we weten weer wat regen is.

De rest van de middag moesten we doorgaan, vooral doorgaan. We moeten immers nog naar Gray. Over het jaagpad langs de Saone. Op een gegeven moment heb je dat wel gezien en ben je blij dat je over de gewone weg mag. Alleen die voert dan meestal gelijk over heuvels en dalen (want immers niet langs de rivier). Een ander nadeel is dat de boeren hier in Frankrijk zich massaal op de teelt van koolzaad hebben gestort. Vele, vele hectaren vol met koolzaad hebben we gezien. Het bijzondere is dat koolzaadvelden enorm naar gekookte bloem, dan wel witte kool ruiken. Daar we ook de komende dagen langs deze velden gaan heb ik de neus nog vol van gekookte bloemkool.

Met nog zo’n 15 kilometer voor Gray stoppen we omdat we ons eerste gekeurde leistenen dakje ontwaren op een torenspits. Naast de Bourgognewijnen staat de streek hier dus bekend om gekleurde daken. We zijn inmiddels behoorlijk gesloopt en zien op tegen de laatste kilometers naar Gray, temeer daar nog onduidelijk is waar we daar kunnen overnachten. Na een paar honderd meter ontdekt Marieke (ik merk dat ze daar een neus voor heeft) het bord met Chambre d’Hotes. Het blijkt het domaine des Papillons en ze hebben zowaar nog twee kamers over. We worden ondergebracht in twee luxe appartementen, de prijs valt alleszins mee en we zijn welkom om aan te schuiven bij het diner van die dag. We zitten in de tuin en op het grasveld huppelen de konijnen nog rond. Wij hopen dat ze niet te laat komen voor het diner. Tijdens dat diner hebben we een leuk en geanimeerd gesprek. Ondermeer over bouwwerken (Wim’s passie), vlinders (Marieke is biologe), het actieverleden van weleer. Het klikt en dus besluiten we het er nog een dagje verder op te wagen richting het zuiden.

Ik sluit de dag of met een skype sessie met Joekie en Juul. Hoewel ik het net als de eerste keer geweldig vind om hun koppen te zien gaat de nieuwigheid er van af. Al skypend kun je dus ook in een sleur terechtkomen. Vanaf nu vooral bellen met het thuisfront en bedacht- en spaarzaam omgaan met Skype.

Zaterdag 21 mei 2011:
Hoewel het niet aan het domaine des Papillons ligt heb ik voor mijn gevoel weinig geslapen Ik voel me niet echt moe, maar ook niet echt uitgeslapen. We krijgen nog een ontbijt geserveerd en ik kan met Wifi gaan uitzoeken war we van we vannacht kunnen verblijven. We weten dat we in de richting van Beaune willen. Volgens Wim is dit de wereldhoofdstad van de gekleurde daken. Hij meent dat er daarom ook weinig reden kan zijn om Dijon nog aan te doen. Dat was ik oorspronkelijk wel van plan. Daar ik vooral verder wil naar het zuiden en het gezelschap aangenaam is sla ik Dijon echter over. We gaan naar Beaune. Op internet zoek ik naar een geschikte gelegenheid een paar kilometer voor Beaune. Via de VVV in Beaune en nog twee of drie mensen, die gebeld worden door onze gastvrouw. We krijgen het adres van een Chambre d’Hotes et de Table in Saint Nicolas (10 kilometer voor Beaune). Ze hebben maar één kamer over, maar wel een grote tuin waar een tent in kan staan.

Vandaag is het warm en wordt nog warmer, we zien en ruiken weer vooral veel koolzaadvelden. Eerst naar Gray. Daar blijkt Wim’s tweede passie. Bij de eerste buitenwijken van Gray ontdekt hij bij een rotonde een Aldi. We stoppen om onze boodschappen te doen. Wim haalt er een geweldig lekkere rode wijn vandaan, nog uit deze streek ook. Bevlogen slaan Marieke en Wim in. Aanvankelijk denk ik dat het wellicht wat overdreven is, maar in de loop van de dag kom ik er achter dat ze het zo gek nog niet is wat ze doen. Het wordt een lange dag, met tegenwind en warm. We rijden langs een kanaal parallel aan Saone. Bij één van de vele sluizen stoppen we om te lunchen. Thee zetten, het prima Aldiwijntje van Beaune (appelation controlée de villages) nerbij, een paar kant en klare tonijn salades, wat stokbrood. Goddelijk leven hier in Frankrijk.

Na onze lunch zien we weer veel jaagpad, kanaal, Saone en koolzaadvelden. Veel bos ook. We rijden er in een lange rechte weg doorheen. Een soort zevenheuvelenweg. Alleen dan van de Groesbeekse kant. De stukjes naar boven zijn altijd langer dan nodig en in ieder geval ga je onvoldoende naar beneden om de volgende top eenvoudig weer te halen. Vanuit Ubbergen is dat toch eenvoudiger. Bij Premieres komen we het bos uit. We zijn dan in de omgeving van Dijon en het landschap laat dat zien. Veel grote wegen, industrie en afvalbergen. Het is maar goed dat ik er niet naartoe wil.

Hoevel barretjes en kroegjes we gisteren en vanochtend ook nog tegenkwamen, hier is het afgelopen met de pret. Dus vleien we ons weer in het gras naast een huis onder een kersenboom. De boom hing vol. Daar de takken over de openbare weg hingen en we voldoende juridische kennis hebben besluiten we dat we die in ieder geval mogen plukken. Zoveel anders dan in Nederland kan het Franse recht niet zijn. Is hier de code napoleon immers niet uitgedacht.

Na nog eens een uur fietsen en een bezoek aan een abdy van de Cistersiënsers vlak voor Saint Nicolas arriveren we bij ‘les Cistelles’ bij Gigi en Roland, onze gastheer en – vrouw van vannacht. Mijn tent staat al snel onder een boom, er wordt rap gedoucht en we kunnen aan tafel. Madame Gigi heeft zich uitgesloofd. Apart om zo bij een Frans koppel aan te schuiven. Naast ons zaten nog twee gasten aan tafel en met handen en voeten, heel veel goede wil kunnen we een gesprek op gang brengen en houden. Tegen elven gaan slapen, morgen vroeg weer op voor een bezoek aan Beaune en weer verder naar het zuiden.

Zondag 22 mei 2011:
De dag begint met een oorverdovend klokgelui. Les Cistelles ligt naast de kerk van Saint Nicolas en de plaatselijke imam trekt zich hier niets aan van de zondagsrust. Om kwart voor 8 beiert en bonkt hij dat het een lieve lust is, en wel zo’n 10 meter boven mijn tent. Madame Gigi die duidelijk les pantalons in huize Cistelles aanheeft, heeft Roland op pad gestuurd op brood en croissants te halen. Na de tent afgebroken te hebben schuif ik aan bij het ontbijt.

Andermaal zijn de gastheer- en vrouw heel behulpzaam om ons aan en onderkomen voor de volgende nacht te helpen. Het wordt een camping in Mersault, 10 kilometer onder Beaune. We kunnen daar een Mobil home huren, zij het voor minimaal twee nachten. Maar zelfs dan is de prijs heel acceptabel zo in het voorseizoen. Wim wordt lyrisch. Onbedoeld komen we te slapen in de Bourgognehoofdstad van deze wereld.

Voordat we echt op weg zouden gaan, gaan we eerst even bij de boulanger langs, voor brood en wat lekkere dingen onderweg. De boulanger ligt aan een rotonde en Wim en ik staan bij onze fietsen te wachten. Plots schieten er twee volbepakte racers over de ronden. Ze zien ons. Remmen piepen en ze staan naast ons. Grotere en kleinere manneke. Truitje aan van Colorado, helm, achteruitkijkspiegel op de bril. En tres tres Americano. Rechtstreeks: ‘where are you going?’, ‘where are you coming from?’, ‘how many kilo’s is your bike?’, ‘look they got these new speedhubs!’. En niet alleen vragen, van de fiets, onze fietsen optillen om het gewicht te testen, monsteren. Vijf minuten later is de ontmoeting voorbij. Haast, haast , haast, want ze moeten nog naar Amsterdam. Ze rijden de omgekeerde route van Wim en Marieke, maar dan wat sneller. Ze zijn twee weken geleden in Barcelona vertrokken en moeten echt verder.

Ze doen dat overigens op basis van hetzelfde boekje als Wim en Marieke. Het boekje dat voor rustige Nederlanders is geschreven. In dat boekje kaartjes met teksten als: ‘Achter Renaultgarage langs RA, fp op en na brug meteen weer LA dalen tot …” Zoals elke Nederlander weet beteken RA Rechtsaf, LA Linksaf en fp Fietspad. Deze twee Amerikanen hadden dat in die twee weken kennelijk nog niet uitgezocht. Bovendien hadden ze het ontegenzeggelijke nadeel dat op hun kaartje RA voor Linksaf stond en LA voor Rechtsaf, want ze reden van Barcelona naar Amsterdam en niet van Amsterdam naar Barcelona en dat is toch anders. Hoe dan ook ze hadden geen tijd, ze moesten doorgaan.

Wij ook, echter in een erg veel rustiger tempo. Ook al omdat we wind tegen hadden en we dus de geur va kool in onze neus kregen. We begonnen ons af te vragen war ze die beroemde Bourgognewijnen nu verbouwden. Alles staat hier vol met koolzaad. Al pedalend vraag ik me af waar ik de grotere van die Amerikaanse fietsers toch eerder heb gezien. Hij kwam me bekend voor. Zo’n 3 kilometer voor Beaune, als we dan eindelijk de eerste wijnranken zien schiet het me te binnen: Floyd Landiss. Ik weet bijna zeker dat het Floyd Landiss was. Op een lullig plasje na de winnaar van de Tour de France van enkele jaren geleden. Jammer dat ik geen foto gemaakt heb en het hem niet gevraagd heb.

Wat belangrijker is tussen de eerste wijnranken zien we een groene weide onder een volbeladen kersenboom. De tegenwind van de laatste kilometers en de venijnige klimmetjes heeft mij in ieder geval uitgeput. Bovendien bespeur ik dat het gebeier van de imam in Saint Nicolas me toch te vroeg uit mijn slaap heeft gehaald. Al uitrustend ontdoen we een belangrijk deel van de boom van zijn vruchten. Lekker en als van ouds. Zo zou mijn vader het ook doen.

Daarna nog die paar kilometer tot Beaune. De hoofdstad van de gekleurde daken. Mooi, echt mooi. Het Hotel de Dieu is top (zie foto’s). Van binnen overigens ook, maar dar zijn geen foto’s van. Althans die kon ik niet maken. Mijn fototoestel flitst automatisch en ik heb geen idee hoe ik dat moet uitzetten. Toen ik per ongeluk toch een foto van dat ene beroemde middeleeuwse schilderij maakte en het toestel flits deed, stond er plots een heel boze suppoost naast me. Eén en ander wordt in der minne geschikt en ik besluit om maar een postkaart te kopen.

Het is een feest om met Wim in zo’n gebouw rond te lopen. Natuurlijk ook met Marieke, maar zoals gezegd gebouwen zijn toch Wim’s ding. Hij ziet overal nog een bijzonder detail, bekijkt, besnuffelt, klopt en tikt, legt uit. Geweldig. En zoals gezegd dat allemaal in dat mooie Hotel de Dieu in Beaune. Na onze rondgang en een lunch op een pleintje in Beaune, pikken we de plaatselijke Notre Dame nog mee. Ook hier weer veel verhalen, beschouwingen, uitleg. Humor ook als het zo uit komt. Genieten. Vooral het verhaal van het beeld van Maria. Net als bij ons tijdens de Beeldenstorm werden hier de beelden en kopje kleiner gemaakt. Zij het hier zo’n 200 jaar later tijdens de Franse revolutie. We zijn al altijd een gidsland geweest. In navolging van het betere guillotinewerk verloren moeder en kind hun hoofd en handjes. Het beter verminkwerk zeg maar. Later werd in ieder geval het hoofd er weer opgezet, wat te zien was aan de andere kleur van de steen.

Na deze uitstapjes aanvaarden we de laatste 15 mkilometer naar Mersault. Zuidelijk van Beaune wordt duidelijk waar ze de wijn hier verbouwen. Daar dus. Het fietspad voert tussen ranken en ranken en nog meer ranken. Stevig stijgend overigens en een felle zuidenwind in het gezicht. In ons Mobilhome komen we al snel niet onder de verleiding uit om morgen een rustdag in te gelasten. Ik ben moe. Ik heb de afgelopen dagen veel gefietst in niet al te makkelijke condities. Weinig geslapen. Weinig tijd voor mezelf gehad. Gisterenavond had ik Joekie even nodig om me over het dieptepunt te helpen. Goed dat er telefoon bestaat.

Ik ben bijgekomen. Morgen weer verder naar het zuiden. Naar Cluny. Waarschijnlijk de laatste dag met Wim en Marieke die meer naar het westen door de Cevennes zullen gaan trekken en ik die een wat rechtstreekse route richting Lyon gaat aanhouden.