Naar de bronnen van de Maas, deel 3

Donderdag, 23 juli 2015. Van Leffe via Dinant naar Givet en door naar Monthermé aan de monding van de Semois.

De gegevens van vandaag zijn weer nauwelijks te geloven als ik op Strava zou moeten vertrouwen. Volgens mijn fietscomputertje heb ik vandaag 91 kilometer gefietst. Strava zegt 47. Bij nadere bestudering zie ik dat Strava er na Givet mee gestopt is. Althans qua afstand. De tijd is echter door blijven lopen. Curieus, maar dat verklaard wel het erg lage gemiddelde 7,2 kilometer. Dan meent Strava weer wel dat ik dik 1.900 calorieën verfietst en ruim 350 meter geklommen heb. Ook dat kan onmogelijk. Ik heb weliswaar hier en daar een hellinkje gehad, maar zeker geen 350 meter. En ik heb flink door getrapt, maar 1.900 calorieën? De conclusie is dat men Buiten Nederland nog niet op Strava is ingesteld.

De dag:

Laat ik vandaag eens anders beginnen dan normaal. Namelijk aan het einde van de dag. Ik zit hier op de camping Municipal van Montherme. Een leuk plekje in een enorme boucle van de Maas in de Vlaamse Ardennen. Althans dat zegt mijn reisboekje. De camping ligt precies in de vork waar Maas en Semois bij elkaar komen. Het is inmiddels 8 uur en ik kijk naar de zon die langzaam achter een berg aan d'overzijde van de Maas wegzakt. Glinsterend in het water, waar ik geen 5 meter bij vandaan zit.

Ik heb het dit keer helemaal voor elkaar. Ik was al om 6 uur hier. Mijn tent stond om kwart over. Naast een luxe tuinbank die ik voor vanavond confiskeer door er al mijn tassen op uit te stallen. Ook vanavond had ik best zonder duur thermareststoeltje gekund. Naast die bank zit een 'boite d'electricité' waar ik mijn ipad en telefoon kan opladen. Gedoucht ben ik om half zeven. Aan de overkant van de straat ligt een Carrefoure waar ik mijn boodschappen ben gaan doen. Waaronder een lekker koud biertje. Vanavond eet ik weer gewoon een broodje met lekkere Franse smeersels en een maaltijdsalade. La vita e belle. Morgenochtend bekijk ik Monthermé wel.

Om kwart voor acht heb ik mijn eten op. Toetje toe. Ik zit nog even uit te buiken als ik een man en vrouw in een auto de camping zie oprijden. Ze kijken even rond. Het lijkt hen niet te bevallen. Ze geven gas en stuiven er weer vandoor. De weg op naar links. Hun auto haalt dat, de caravan niet. Die wordt geschept door een auto die over de brug van de Semois komt geracet. Een knal. Stukken triplex vliegen een eind de camping op. Niets van over, niets. Alleen stukjes. De andere auto (zo'n klein race auditje) heeft nog drie wielen en een nog veel kortere voorkant. Gelukkig niemand gewond. Wel geschrokken. Het meest frappante? De hele camping zoekt zijn kinderen bij elkaar. Pakt degene op de arm die nog niet kunnen lopen en spoedt zich ongelukwaarts. De kans om een stevig bloedend medemens te kunnen zien moet je zo' n kind natuurlijk niet ontnemen.

Nu toch maar even terug naar vanochtend. Ik heb van me afgeschreven wat me nu even bezighoudt. De politie, de brandweer, de secours en de ambulance is gearriveerd, dus ik neem aan dat ze mij vanaf hier kunnen missen. Ik neem plaats op mijn bank en begin met het verslag waar het hoort te beginnen. Bij de ochtend.

Het eerste dat ik onderneem (nou ja na het tent afbreken, inpakken en toilet maken) een cappuccino en een croissant scoren bij de boulanger in Dinant. Lekker. Dan nog even de kerk bezoeken die wat verloren in een kuil in het midden van het dorp staat. Onderaan een berg met een vesting daarop, waar je met een stoeltjeslift naartoe kunt. Best aardig die kerk. Vooral 1 glas-in-loodraam en het altaarstuk mogen er wezen. Natuurlijk nergens te bekennen van wie die zijn en van wanneer. Wel dat de Paus ( de huidige zo goed als de laatste drie) hun speciale zegen aan deze kerk hebben gegeven. Ik hoop dat ik niemand tegen de schenen trap, maar dat zal allemaal wel. Zo'n zegen is gauw gegeven en nogal vluchtig. Ik wil gewoon weten wie dat raam wanNeer gemaakt heeft en dito voor dat altaarstuk. En ik heb onderweg mijn eigen vluchtig medium (wifi) niet bij de hand om het op te zoeke, dus dat moet even wachten.

Vervolgens onderweg. Langs de Maas. Na Dinant is de Ravel 2 prachtig. Na de 1e kilometers veelal zacht zoevend en glad asfalt. Op die eerste kilometers echter leidt de Ravel over wat schuimmige oeverweggetjes achtelangs huizen waar wat oude mannen hun hond staan uit te laten. Eén van hen roept dat het niet de bedoeling is dat er hier gefietst wordt. Ik bedenk wat ik eens in een therapiesessie heb geleerd en besluit hem niet van repliek te dienen. Ik roep alleen maar ' merci pour l'information monsier' en 'bon journée a vous'.

En fiets de omgeving tegemoet. En wat voor een omgeving Aan twee zijden beboste hellingen. Hoge rotsen en een chateau of wat. Knoeperds zijn erbIj. Tussen Dinant en Givet kon men kennelijk volstaan met nog 1 weg en had men geen tweede snelweg en/ of een spoorbaan meer nodig. Wie wil er per slot van rekening nu naar Frankrijk, of erger nog vice versa. Voor mij en alle andere fietsers is dat wel heerlijk rustig. Ik schiet goed op en ga, nog voor het daar echt tijd voor is, alweer aan de koffie met een geweldig verleidelijk uitziende 'pain aux raisins' Maar dan een heel zwaar gevulde. Met pudding, room, spijs en rozijnen en bekleed met een kleverige suikerlaag. Dat is teveel en te vroeg van het goede, maar wel lekker

De rest van de middag hoef ik niet meer te stoppen om te eten. Ik kan lekker doorfietsen. Tot een kilometer of 5 voor Givet blijft het landschap prachtig. Dan even wat industrie en voorsteden en dan het oude centrum van Givet. Toch wel frappant dat grensdenken. De Belgen hebben hun Ravel 2 netjes tot en met de laatste meter bij de grens aangelegd. Waarvoor hulde. De aansluitende 'voie verte Trans Ardennes' aan de Franse kant begint pas 5 kilometer verderop, vanuit het centrum van Givet. Het blijven toch eigenheimers die Fransen, alsof ze denken, "Wie zou er nu ook verder dan Givet willen fietsen, daar begint immers een ander land." Dat er mensen uit dat andere land hun richting op zouden kunnen komen fietsen lijkt evenmin een denkbare optie.

Dat centrum van Givet is ovekigens alleraardigst. Leuk, gezellig, maar de 'pain aux raissins' drukt nog op mijn maag, dus ik steek de Maas over en begin aan de" 'voie verte Trans Ardennes'. Of eigenlijk het tot fietspad verbouwde oude jaagpad van weleer. Het landschap wordt nog leger en de dorpen liggen verder uit elkaar. Na Givet foppen de planners van de voie verte de fietser. Ze leidden hem of haar de oostelijke oever op. Wetend dat in Chooz een enorme kerncentrale ligt. Daar mag je niet in de buurt komen, laat staan dat je dwars over het terrein zou mogen fietsen. Dat weet ik nog van Thiange. Dus moet de argeloze fietser een flinke klim maken naar de hoofdweg die vanuit Givet naar het zuiden leidt op de westelijke oever. Na een dik uur fietsen bevind ik me daardoor zo'n 5 kilometer van Givet, terwijl ik toch al 18 kilometer heb afgelegd. Dat moet beter kunnen heren planners.

Tot Givet was de Maas nog bevaarbaar voor middelgrote schepen. Maar ja die Belgen hebben de afgelopen 150 jaar hun waterwerken wel op orde gehouden. Vanaf hier moeten ze het doen met de sluizen die in de 19e eeuw zijn aangelegd. Die zien er wel erg pittoresk uit, maar het betekent dat alleen pleziervaart hier door kan. En soms zie ik inderdaad zo' sloep tuffen. Harder dan 15 km per uur mogen ze niet. En dan lijkt me zo'n hele dag stilzitten op het midden van de rivier toch te gaan vervelen.

Ik fiets soms een half uur zonder iemand of iets te zien, niet op de 'voie verte', niet op het water, niet langs de kant. Behalve dat er zowel hier als in België op de meest onverdachte plekken vissers op hun stoel zitten en naar het water turen. Niet eentje betrap ik er op dat hij iets vangt. Niet één. Wel een bijzonder fenomeen. Over het algemeen zijn het wat oudere, dikkige mannekes. Met een hele set aan hengels en hengsels om die hengels in te plaatsen en op te hangen. Op mijn camping zitten er ook twee. Kapitalen aan lichtgewicht, aerodynamisch en digitaal visgerei. Ze zitten gewoon aan tafel te eten. Zo af en toe staat één van hen op en gooit een grote klodder peperduur visvoer in het water. Als er een vis dreigt te bijten gaat er een piepje. Als een soort auto- alarm. Wellicht om de visser te waarschuwen dat iemand met zijn hengel er vandoor wil? Het is allemaal een soort van virtueel vissen. Maar nooit zie ik iemand een vis boven halen. Die zitten er wel. Brasems, karpers, barbelen, palingen, stekelbaarzen, voorn, snoek. Hele grote zelfs. Ik zie ze zwemmen langs de kant en af en toe van plezier een luchtsprong maken. Vlak bij mijn tent zit een heel nest grote graskarpers zich luidruchtig vol te vreten. De vissers aan hun tafel doen 10 meter verderop hetzelfde. Maar er wordt er niet één gevangen. Niet één. Wat een sport.

Met enige regelmaat een ijsvogeltje wegschieten als ik aan kom fietsen. Prachtig gezicht. Gisteren er zelfs één met een visje in zijn bek. Zij wel. En hele troepen ganzen, van die grote bruine met van die zwarte koppen. Zij lijken de verder lege 'voie verte' als hun rechtmatige verblijfplaats te beschouwen en zijn niet eenvoudig weg te jagen. Als je aan komt fietsen kun je maar beter de hand aan de rem houden, je weet nooit of ze aan de kant gaan.

Hoe dan ook. Het is nu negen uur. De politie en de brandweer lijken klaar met het opruimen van de ravage op de weg. Althans ik hoorde net een soort kraan van alles wegslepen en de eerste auto's mogen er kennelijk weer doorheen. Ik heb in die tijd dit verslag zitten typen. Het koelt wat af. Ik ga mijn thermarest- matje opblazen en lekker lang van mijn investering genieten...

Maar dat doe ik natuurlijk niet. Want ik heb wel nog zin in iets warms. Liefst koffie, maar thee zou ook al volstaan. Ik heb dit keer geen kookstelletje bij. Dus ik dump gauw alles van de bank in de tent. Mijn telefoon plug ik los en spring even op de fiets naar Monthermé. Daar blijkt precies nog 1 kroeg open. En hij schenkt een pittige bak. Gelukkig maar. Ik had anders moeilijk kunnen slapen.