Naar de bronen van de Maas, deel 2
Door: Wilopweg
Blijf op de hoogte en volg Wil
23 Juli 2015 | België, Dinant
Woensdag 22 juli 2015, van thiange, over Huy en Namen naar Leffe- Dinant.
Nou het nieuwigheidje voor de fietsende mensheid blijkt toch niet altijd en overal top te werken. Volgens Strava heb ik vandaag 70,2 kilometer gefietst. Dat klopt. In 4 uur en 52 minuten, dat wederom een abominabel gemiddelde van 14,4 kilometer oplevert? Dat zal dus ook wel kloppen dan denkt Strava dat ik ruim 654 meter heb geklommen en daarbij 1.946 calorieën verbrand. Nou dat kan Strava en dus ook ik op mijn buik schrijven.
Ik heb vandaag van begin tot eind langs de Maas gefietst. Ik heb daarbij 14 sluizen van telkens 1 meter hoogteverschil geslecht. Tel uit je winst. Wel heb ik hier en daar een oversteek over een brug gemaakt, een dijkje beklommen of anderszins een talud opgegaan dat ik werd opgejaagd omdat zij, van de Autorité Wallonie, vergeten waren een bordje te zetten met de juiste richting. Maar behalve dat. Helemaal niet geklommen. Wel hier en daar in het soms smalle Maasdal langs de rotswand gefietst. Strava zal gedacht hebben dat ik boven over ging. Anders weet ik het ook niet.
De dag van vandaag:
Uiteindelijk heb ik prima geslapen in het kasteel van heer Gunder. Maar 'spooky' was het wel. Tegen dat ik lag in te dommelen klapperden er toch wat deuren en luiken in het chateau. Ook kraakten hier en daar de houten vloeren. Het meest bizarre was echter dat ik totaal niemand ben tegengekomen, nadat de madam van de receptie zich gisteren na het inchecken had teruggetrokken. Ook niet tijdens het ontbijt. Dat werd geserveerd in een grote, hoge kamer met allemaal rechthoekige, witte formica tafeltjes. Aan 1 van de tafeltjes hadden kennelijk al twee mensen een ontbijt genuttigd. Althans kopjes en borden waren gebruikt. Maar van die mensen geen spoor. In het kamertje naast de grote ontbijtkamer lagen en stonden in koelvitrines brood, jam, beleg, eitjes, fruit, melk, jus, etc. Voor koffie en thee een automaat. C'est tout. De 'ver-ibissering' heeft nu ook al in oude chateau's zijn intrede gedaan. Geen mens komt er meer aan te pas. Ook goedemorgen.
Geen reden om te blijven hangen ook. Om 9.30 zat ik op de fiets richting Huy, langs de kerncentrale, langs en door de buitenwijken en natuurlijk rechtstreeks de weekmarkt binnen. Dit keer had ik meer geluk met mijn kersen. Hoewel geluk? Ik had vooral harde euro's dit keer. Een pondje voor onderweg. De eerste 5 nu alvast. Heerlijk.
Verder is Huy een leuk stadje geworden. De gebouwen gerestaureerd, aardig wat winkeltjes en boutiquejes. Ik herinner het me van 40-45 jaar geleden. Toen had mijn vader net zijn 1e Opel Kadet gekocht en maakten we dagtripjes naar Huy en dat soort plekken. Toen waren alle Waalse en Ardense steden en dorpen vooral grauw en grijs en was er geen mallemoer te doen. Als voetganger was je ook op een trottoir je leven niet zeker. Nu is Huy best een aardige plek met een gezellig plein, waar ik een prima kop koffie geserveerd kreeg. Alleen het verkeer in België is nergens in te tomen. Zelfs niet in gebieden die autovrije voetgangerszones heten te zijn. Hoe een land als dit zoveel wielrenners voortbrengt is een raadsel. In een auto gezeten erkent de gemiddelde Belg gewoon niet het recht van een fietser om ook op die weg te rijden. Bizar.
Waarom zo lang uitgeweid over Huy. Welnu na Huy zocht ik de Maas op om de Ravel 1 richting Namen te rijden. 35 kilometer. Over die kilometers valt niet veel te melden. Behalve dat ik nog meer als gisteren de wind tegen heb. Vanmiddag na Namen wordt die zelfs onaangenaam hard. Zal er ook wel voor zorgen dat ik niet echt hard opschiet. Verder is te melden dat het pad soms goed, soms slecht is. Soms wordt het onderbroken omdat een bedrijf aan het water ligt waar je even omheen moet. Verder is die 35 km erg druk. Door het soms smalle Maasdal lopen langs beide oevers doorgaande wegen en een spoorlijk. Overal fabrieken en fabriekjes en de ene zand- grind- en steengroeve na de andere. De weg is over grote stukken bebouwd. Het enige bijzondere is dat het jaagpad waar je over fietst, tussen de achterkant van de huizen en de Maas loopt. Normaal zie je in België alleen de voorkant van de huizen langs de baan. En die voorkant is vaak stil en kaal. Nu zie je wel het leven aan de achterkant, in de soms wel 50 of 100 meter diepe tuinen die allemaal 1 huis breed zijn.
Namen is evenmin de grauwe stad van weleer. Ook hier hebben ze aardig aan de weg getimmerd, huizen verbouwd en opgeknapt, gebouwen gerestaureerd. Op een terras naast een brug waag ik me aan een croque monsieur. De madam van de kroeg waar ik beland vraagt 'ien of twie stukkes menier'. Ik denk dat ze van de diagonaal doorgesneden stukjes van bij ons bedoeld en dan zijn 2 stukjes niks teveel. Het blijken echter twee volwaardige broden te zijn met hesp, kaas, nog meer kaas, cornichons, salade etc.. Het waren beste 'croque messieurs' die de hele middag op mijn maag drukten. Er konden nauwelijks meer kersen bij. Die ik nochtans voor vanmiddag had bewaard.
Na Namen nam ik de Ravel 2 naar Dinant. Hoewel ook over dit traject drukke doorgaande wegen en een spoorlijn me vergezellen door het Maasdal, is dit traject mooier om te fietsen. Op beide overs bos, rotspartijen en hier en daar een leuk dorp. Wat wil een mens meer. Nou in ieder geval niet de stroken met Maaskeien die hier zijn aangelegd om een lekker authentiek gevoel bij de reiziger op te roepen. Niet leuk als je zoveel bagage aan je fiets hebt geplugd.
In een van die dorpen hebben ze overigens een Quick Resto. En die Quick Resto heeft Wifi. Tegen 1 euro 60 krijg ik een kop koffie en de kans om mijn 1e verslag online te zetten. Leuk overigens om bijna per kerende post reacties van lezers terug te krijgen. Heel bijzonder ook dat er twee mensen reageren die ik 1 keer in mijn leven ben tegengekomen en wel op een camping in Macon. Tijdens mijn reis 4 jaar geleden bleven ze me volgen en nu pikken ze me meteen weer op. Ik herinner me hun biertje na een lange dag fietsen vanuit Cluny nog heel goed. Wat kwam die van pas. Geweldig dat jullie weer meelezen.
Om een uur of 1/2 5 kom ik in Dinant aan. Weer zo'n aardig opgeleukt stadje waar het autoverkeer niet uit te weren blijkt. Ik beland op een camping bij (jawel) de abdij van Leffe. Wat kan ik anders doen dan mijn tentje opzetten en een dubbele nemen. En een foto van het wereldberoemde torentje (zie etiket op een flesje) te nemen. Mijn tent staat aan de Meuse. Lekker rustig. Behalve dat er nog steeds twee doorgaande wegen en een spoorlijn zich door dit dal wurmen. En zo'n trein en die vrachtwagens zo 's avonds, dat galmt.
Ik doe wat boodschappen en eet bij de tent het enige broodje wat de Delhaize nog rijk is. Je zou denken, kunnen die nu niet met een wat efficiëntere club fuseren. Ik ga er vroeg in kruipen. Dat wil zeggen ik zet me eerst op mijn tot stoel omgebouwde thermarest matje om dit verslag te typen. Een investering van zo'n €150 euro. Na nauwelijks 5 minuten komt mijn Belgische buurman aan met een plastic kuipstoel. Van de Colruyt schat ik. Hoogstens 15 euro, schat ik. Ik ben niet zo goed of ik zal hem voor vanavond accepteren. Dat is veel beter voor mijn rug. Ik ben toch zeker de jongste niet meer, schat hij. Mijn kapitale Thermareststoel gebruik ik verder als voetenbank. Comfortabel zat, schat ik.
Vannacht bleek mijn thermarestmatje verbazingwekkend goed te liggen. Geweldige investering. Ik ga vaker kamperen. Dat wil overigens niet zeggen dat ik heel goed geslapen heb. Aan de trein en het denderende verkeer op de twee wegen raakte ik na een paar minuten wel gewend. Aan de jongeren met gitaar rond een kampvuur een eindje verderop niet. Toen ik uiteindelijk sliep werd ik vanochtend om 1/2 vijf gewekt door het keffende hondje van de buurman. Toen ik mijn tent uit wilde om het kreng tot de orde te roepen zag ik 20 meter verder een vos langs de Maas struinen. Die vos had geen enkel probleem met het keffende hondje. Die lag immers aan een lijn van 2 meter in de binnentent. Zeg dan maar eens dat de evolutietheorie niet deugt. 'La nature sauvage'.
Het keffende hondje wekte ook mijn buurman. En die rookt. Gisteren zat hij nog een uur te vissen voor de zon onder ging en hij heeft geen moment geen sigaret in zijn mond gehad. En nu komt dat er allemaal uit, of eigenlijk niet. Hij blijft er zowat in. Na een half uur, waarin ik overweeg 112 te bellen, wordt het weer rustig en kan ik weer slapen.
Ik wordt wakker van de wekker. De buurman zit alweer te vissen. Hij gaat niets vangen vandaag, behalve kilo's. Hij propt de ene hand chips na de andere naar binnen. Had ik al gezegd dat hij naast dat hij rookt ook zeker 90 kilo te zwaar is? Met dit verheffende gezicht sta ik op, pak in, zadel de fiets en ga op weg, richting 'la douce France'.
Nb ik zou het bijna vergeten. Dinant is de geboorteplaats van Alfred Sax. Vandaar al die toeters in alle maten, soorten en vormen ter opleuking van het dorp. Waarvan akte.
Nou het nieuwigheidje voor de fietsende mensheid blijkt toch niet altijd en overal top te werken. Volgens Strava heb ik vandaag 70,2 kilometer gefietst. Dat klopt. In 4 uur en 52 minuten, dat wederom een abominabel gemiddelde van 14,4 kilometer oplevert? Dat zal dus ook wel kloppen dan denkt Strava dat ik ruim 654 meter heb geklommen en daarbij 1.946 calorieën verbrand. Nou dat kan Strava en dus ook ik op mijn buik schrijven.
Ik heb vandaag van begin tot eind langs de Maas gefietst. Ik heb daarbij 14 sluizen van telkens 1 meter hoogteverschil geslecht. Tel uit je winst. Wel heb ik hier en daar een oversteek over een brug gemaakt, een dijkje beklommen of anderszins een talud opgegaan dat ik werd opgejaagd omdat zij, van de Autorité Wallonie, vergeten waren een bordje te zetten met de juiste richting. Maar behalve dat. Helemaal niet geklommen. Wel hier en daar in het soms smalle Maasdal langs de rotswand gefietst. Strava zal gedacht hebben dat ik boven over ging. Anders weet ik het ook niet.
De dag van vandaag:
Uiteindelijk heb ik prima geslapen in het kasteel van heer Gunder. Maar 'spooky' was het wel. Tegen dat ik lag in te dommelen klapperden er toch wat deuren en luiken in het chateau. Ook kraakten hier en daar de houten vloeren. Het meest bizarre was echter dat ik totaal niemand ben tegengekomen, nadat de madam van de receptie zich gisteren na het inchecken had teruggetrokken. Ook niet tijdens het ontbijt. Dat werd geserveerd in een grote, hoge kamer met allemaal rechthoekige, witte formica tafeltjes. Aan 1 van de tafeltjes hadden kennelijk al twee mensen een ontbijt genuttigd. Althans kopjes en borden waren gebruikt. Maar van die mensen geen spoor. In het kamertje naast de grote ontbijtkamer lagen en stonden in koelvitrines brood, jam, beleg, eitjes, fruit, melk, jus, etc. Voor koffie en thee een automaat. C'est tout. De 'ver-ibissering' heeft nu ook al in oude chateau's zijn intrede gedaan. Geen mens komt er meer aan te pas. Ook goedemorgen.
Geen reden om te blijven hangen ook. Om 9.30 zat ik op de fiets richting Huy, langs de kerncentrale, langs en door de buitenwijken en natuurlijk rechtstreeks de weekmarkt binnen. Dit keer had ik meer geluk met mijn kersen. Hoewel geluk? Ik had vooral harde euro's dit keer. Een pondje voor onderweg. De eerste 5 nu alvast. Heerlijk.
Verder is Huy een leuk stadje geworden. De gebouwen gerestaureerd, aardig wat winkeltjes en boutiquejes. Ik herinner het me van 40-45 jaar geleden. Toen had mijn vader net zijn 1e Opel Kadet gekocht en maakten we dagtripjes naar Huy en dat soort plekken. Toen waren alle Waalse en Ardense steden en dorpen vooral grauw en grijs en was er geen mallemoer te doen. Als voetganger was je ook op een trottoir je leven niet zeker. Nu is Huy best een aardige plek met een gezellig plein, waar ik een prima kop koffie geserveerd kreeg. Alleen het verkeer in België is nergens in te tomen. Zelfs niet in gebieden die autovrije voetgangerszones heten te zijn. Hoe een land als dit zoveel wielrenners voortbrengt is een raadsel. In een auto gezeten erkent de gemiddelde Belg gewoon niet het recht van een fietser om ook op die weg te rijden. Bizar.
Waarom zo lang uitgeweid over Huy. Welnu na Huy zocht ik de Maas op om de Ravel 1 richting Namen te rijden. 35 kilometer. Over die kilometers valt niet veel te melden. Behalve dat ik nog meer als gisteren de wind tegen heb. Vanmiddag na Namen wordt die zelfs onaangenaam hard. Zal er ook wel voor zorgen dat ik niet echt hard opschiet. Verder is te melden dat het pad soms goed, soms slecht is. Soms wordt het onderbroken omdat een bedrijf aan het water ligt waar je even omheen moet. Verder is die 35 km erg druk. Door het soms smalle Maasdal lopen langs beide oevers doorgaande wegen en een spoorlijk. Overal fabrieken en fabriekjes en de ene zand- grind- en steengroeve na de andere. De weg is over grote stukken bebouwd. Het enige bijzondere is dat het jaagpad waar je over fietst, tussen de achterkant van de huizen en de Maas loopt. Normaal zie je in België alleen de voorkant van de huizen langs de baan. En die voorkant is vaak stil en kaal. Nu zie je wel het leven aan de achterkant, in de soms wel 50 of 100 meter diepe tuinen die allemaal 1 huis breed zijn.
Namen is evenmin de grauwe stad van weleer. Ook hier hebben ze aardig aan de weg getimmerd, huizen verbouwd en opgeknapt, gebouwen gerestaureerd. Op een terras naast een brug waag ik me aan een croque monsieur. De madam van de kroeg waar ik beland vraagt 'ien of twie stukkes menier'. Ik denk dat ze van de diagonaal doorgesneden stukjes van bij ons bedoeld en dan zijn 2 stukjes niks teveel. Het blijken echter twee volwaardige broden te zijn met hesp, kaas, nog meer kaas, cornichons, salade etc.. Het waren beste 'croque messieurs' die de hele middag op mijn maag drukten. Er konden nauwelijks meer kersen bij. Die ik nochtans voor vanmiddag had bewaard.
Na Namen nam ik de Ravel 2 naar Dinant. Hoewel ook over dit traject drukke doorgaande wegen en een spoorlijn me vergezellen door het Maasdal, is dit traject mooier om te fietsen. Op beide overs bos, rotspartijen en hier en daar een leuk dorp. Wat wil een mens meer. Nou in ieder geval niet de stroken met Maaskeien die hier zijn aangelegd om een lekker authentiek gevoel bij de reiziger op te roepen. Niet leuk als je zoveel bagage aan je fiets hebt geplugd.
In een van die dorpen hebben ze overigens een Quick Resto. En die Quick Resto heeft Wifi. Tegen 1 euro 60 krijg ik een kop koffie en de kans om mijn 1e verslag online te zetten. Leuk overigens om bijna per kerende post reacties van lezers terug te krijgen. Heel bijzonder ook dat er twee mensen reageren die ik 1 keer in mijn leven ben tegengekomen en wel op een camping in Macon. Tijdens mijn reis 4 jaar geleden bleven ze me volgen en nu pikken ze me meteen weer op. Ik herinner me hun biertje na een lange dag fietsen vanuit Cluny nog heel goed. Wat kwam die van pas. Geweldig dat jullie weer meelezen.
Om een uur of 1/2 5 kom ik in Dinant aan. Weer zo'n aardig opgeleukt stadje waar het autoverkeer niet uit te weren blijkt. Ik beland op een camping bij (jawel) de abdij van Leffe. Wat kan ik anders doen dan mijn tentje opzetten en een dubbele nemen. En een foto van het wereldberoemde torentje (zie etiket op een flesje) te nemen. Mijn tent staat aan de Meuse. Lekker rustig. Behalve dat er nog steeds twee doorgaande wegen en een spoorlijn zich door dit dal wurmen. En zo'n trein en die vrachtwagens zo 's avonds, dat galmt.
Ik doe wat boodschappen en eet bij de tent het enige broodje wat de Delhaize nog rijk is. Je zou denken, kunnen die nu niet met een wat efficiëntere club fuseren. Ik ga er vroeg in kruipen. Dat wil zeggen ik zet me eerst op mijn tot stoel omgebouwde thermarest matje om dit verslag te typen. Een investering van zo'n €150 euro. Na nauwelijks 5 minuten komt mijn Belgische buurman aan met een plastic kuipstoel. Van de Colruyt schat ik. Hoogstens 15 euro, schat ik. Ik ben niet zo goed of ik zal hem voor vanavond accepteren. Dat is veel beter voor mijn rug. Ik ben toch zeker de jongste niet meer, schat hij. Mijn kapitale Thermareststoel gebruik ik verder als voetenbank. Comfortabel zat, schat ik.
Vannacht bleek mijn thermarestmatje verbazingwekkend goed te liggen. Geweldige investering. Ik ga vaker kamperen. Dat wil overigens niet zeggen dat ik heel goed geslapen heb. Aan de trein en het denderende verkeer op de twee wegen raakte ik na een paar minuten wel gewend. Aan de jongeren met gitaar rond een kampvuur een eindje verderop niet. Toen ik uiteindelijk sliep werd ik vanochtend om 1/2 vijf gewekt door het keffende hondje van de buurman. Toen ik mijn tent uit wilde om het kreng tot de orde te roepen zag ik 20 meter verder een vos langs de Maas struinen. Die vos had geen enkel probleem met het keffende hondje. Die lag immers aan een lijn van 2 meter in de binnentent. Zeg dan maar eens dat de evolutietheorie niet deugt. 'La nature sauvage'.
Het keffende hondje wekte ook mijn buurman. En die rookt. Gisteren zat hij nog een uur te vissen voor de zon onder ging en hij heeft geen moment geen sigaret in zijn mond gehad. En nu komt dat er allemaal uit, of eigenlijk niet. Hij blijft er zowat in. Na een half uur, waarin ik overweeg 112 te bellen, wordt het weer rustig en kan ik weer slapen.
Ik wordt wakker van de wekker. De buurman zit alweer te vissen. Hij gaat niets vangen vandaag, behalve kilo's. Hij propt de ene hand chips na de andere naar binnen. Had ik al gezegd dat hij naast dat hij rookt ook zeker 90 kilo te zwaar is? Met dit verheffende gezicht sta ik op, pak in, zadel de fiets en ga op weg, richting 'la douce France'.
Nb ik zou het bijna vergeten. Dinant is de geboorteplaats van Alfred Sax. Vandaar al die toeters in alle maten, soorten en vormen ter opleuking van het dorp. Waarvan akte.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
