Naar de bronnen van de Maas, deel 1

Dinsdag 21 juli 2015: Munstergeleen- Elsloo- Maastricht- Tongeren- Tihange

Er is een nieuwigheidje in fietsland. En dat nieuwigheidje heet Strava. Voor een ieder met een smartphone, i pad of iets dergelijks te downloaden. En vervolgens hoef je zelf niets meer bij te houden. Gewoon op start drukken en 's avonds op finish en je krijgt de meest fantastische samenvatting van de afgelopen fietsdag. Voor een ieder die dat wil: strava dowloaden, zoeken naar mijn account ( gewoon: Wil Kersemakers) en je kunt deze info zelf opzoeken en mij ook nog een kudo geven. Geen idee wat dat precies is, maar tot dusver ben ik er van uitgegaan dat het een soort compliment is. Zo niet heb ik al menig fietsmaatje iets onbehoorlijks toegewenst in de veronderstelling dat ik ze complimenteerde. Waarvoor alsdan en alsnog excuus.

Vandaag heb ik 100,9 km gefietst, met daarin 485 klimmeters. Dat is dan toch maar weer mooi 1/3e Ventoux. En dat al, in 7 uur en 9 minuten. Dat is een bedroevend laag gemiddelde van 14,1, wat zeker ook komt door het geworstel doorheen de 'vide grenier' in Wonck/ Bassenge (Bilsinge op zijn Vlaams). Met dank aan de Belgische Koning. Verder was het door diezelfde Koningsdag erg rustig onderweg. Zo rustig dat ik na Tongeren geen winkel, bar of restaurant meer tegen kwam en dus ook geen onnodige dingen heb kunnen nuttigen. Dit opgeteld bij het feit dat Strava meldt dat ik vandaag 1.990 calorieën heb verbrand geen onaardige dag wat de cijfers betreft.

De dag
Vanochtend stapte ik om 8 uur op de fiets. Zei moeders gedag en sprong op de fiets. Dat gevoel was als vanouds. Behalve dat moeder wel erg oud begint te worden en met de dag kleiner, kwetsbaar. Het is dat ik het met me zelf afgesproken had, anders zou ik me nog bedenken en hier blijven.

Voordat ik de straat uit was kwam de goede zin weerom. Fluitend door Geleen, de kwalmen van DSM tegemoet. Het geloei van de autoweg over en naar Elsloo. Na een bak koffie richting Catsop en de 1e klimmeters en dan bergie af naar de monding van de Geulle en naar Maastricht. Maar eerst al vroeg op de ochtend een waarneming: Er staat een manneke met een dampende machine putjes in het asfalt te repareren. Voor hem staat een auto met een verkeersregelaar erbij die me doorzwaait. Aan de andere zijde zie ik nog een auto met een regelaar die me vriendelijk groet en verderzwaait. Alsof ik zou stoppen. Vierhonderd meter verder opnieuw een dampende asfaltmachine met twee werkende mannekes. Ook nu voor en achter een auto met hun eigen verkeersregelaars.

Ik weet wel de veiligheid van de werkmensen moet gegarandeerd zijn, maar dit gaat wel erg ver: die werkers lopen 1,3 qua regelaar. En dan heb ik het nog niet over de planners, coördinatoren, opzichters, aannemers, architecten, techneuten, bestuurders, beslissers etc. Wat een land... En wat een baan is verkeersregelaar op een stille Zuid- Limburgse weg net voor Meerssen. Stilstaan tot een auto komt. Contact opnemen met de regelaar aan d'andere zijde via de walkietalkie en dan doorzwaaien. Wat een baan...

Al snel nadert dan Maastricht. De stad met de meest onaantrekkelijke entree als je uit het noorden komt en op een fiets zit. Kilometers door een druk industrieterrein. Maar dan krijg je wel wat: je mag de stad binnenkomen over de Servaasbrug. Op de voorgrond de Maas, met zicht op de torens en daken van de oude stad. De stad die net wakker Wordt. De straten worden gepoetst en geboend. De winkels gaan net open, de terrassen ook. Op het Vrijthof kan ik het niet weerstaan om de St Servaas weer eens binnen te lopen. Dat is misschien al 35 jaar geleden en wat blijkt: ik kan me d'r niks meer van herinneren. Zal wel door de restauratie komen. Alles anders gemaakt.

Dan via het lieflijke (het spijt me ik heb geen ander woord) Jekerdal naar Belgie. Voor je het weet zit je in het Zuiden. Chateau Neercanne klinkt niet alleen Frans. Maar is het dat ook. Wat een plaatje, alsof je al aan de Loire zit. En het blijft hier ongelooflijk mooi, kleinschalig en glooiend. Met kleine plaatsjes aan de weg. Vaak mooie, nieuwe kapitale huizen, soms echter ook nog oude en verwaarloosde hoeves. De Haspengouw heet het hier. Een landschap zoals ik mij het Limburgse platteland van vroeger meen te herinneren. Toch?

Dan het eerste signaal dat ik voor een wereldfietser, die ik pretendeer te zijn, een kapitale beginnersfout heb gemaakt. Ik ben zonder proviand en wat ook op stap gegaan. Ik heb zelfs geen rooie euro bij, behalve als hij gepind kan worden. Ik dacht nog dat doe ik straks wel in Tongeren. Neem van mij aan, als je toch behangen bent met 20-25 kilo bagage is het verstandig om een blikje tonijn, wat toastjes, koekjes, onverwoestbare smeerkaas, bifiworstjes en dergelijke weg te stouwen. Dat kost niets, zie je niet, ga je misschien na een paar weken ruiken, maar in geval van een nationale feestdag is het reuze handig.

In Wonck namelijk rijd ik een rommelmarkt binnen. Aanvankelijk vind ik dat wel een aardige afwisseling. Maar na 300 meter garage- en zolderjunk gaat de lol over. Na 400 meter staat een oudere man kersen te verkopen. Ze zien er geweldig uit. Maar ja, hij heeft geen pinapparaat. En zo gaat dat vervolgens door, de hele straat tussen Wonck en Bassenge. Afwisselend 400 meter junk en dan kersen of een gril met braadworst of een geïmproviseerde straatbar. Maar niemand heeft een pinapparaat. Ik zo langzamerhand wel honger. En heel België lijkt hier om de nationale feestdag te vieren. Ik worstel me te voet met fiets en bagage door de menigte. 4 kilometer lang. Nergens een zijstraat om te ontsnappen.

Aan het eind van deze grootste 'vide grenier' die ik tot dusver heb gezien kan ik eindelijk weer opstappen en naar Tongeren, waar ik pas om 1/2 twee bij de Basiliek van Onze Lieve Vrouwe kom en neerstort op een terras. Bestel gauw een Grimbergen dubbel en een broodje spek met ei. Dat fiets ik er wel weer vanaf. Aan de ober vraag ik wat dit toch voor gekkigheid is vandaag. Zijn antwoord klinkt verbaasd alsof de hele wereld dat toch zou moeten weten. "Maar meneer vandaag is nog belangrijker dan kerstmis, pasen en Pinksteren voor ons Belgen. Het is onze NATIONALE feestdag. We nemen het er vandaag van. Althans de andere landgenoten. En nee voor 'commissies' kwam ik vandaag toch echt terug aan het fietsen naar Maastricht". Hij heeft geen fooi gekregen.

Met een goeie bodem weer op weg. De taalgrens over en het voorwiel richting Huy. Door kleine en nauwelijks waarneembare dorpjes. Zelfs de in het routeboekje aangekondigde bars bleken niet te bestaan of althans niet vindbaar. Waardoor ik uiteindelijk door een hek langs de autoweg klom om bij een tankstation aan de E15 te komen. Daar scoorde ik een flinke fles fanta, een halfje pringles en een koffiebroodje. Je moet wat. En maar goed ook, want de laatste 15 kilometers naar Thiange bleken grotendeels vals plat de verkeerde kant op en andermaal cafe- en winkelloos.

Al met al was ik knap bekaf toen ik de afdaling naar de Maasvallei kon gaan maken. En oh oh, zie daar! Na de eerste bocht in de afdaling zicht op mijn hotel. Gisterenavond nog even geboekt via booking.com. Slechts €58 incluis ontbijt. Een echt Chateau. Chateau de Neuville nog wel. Groots en imposant in de verre diepte, zoals ik al op booking zag. In de tweede bocht kreeg ik zicht op drie gigantische koeltorens van de kerncentrale van Thiange (daar kende ik die naam dus van) naast het chateau. De schaduw van die krengen viel zowaar over ' t chateau heen. Nauwelijks 500 meter er vandaan. En nog een probleem. Het zaakje (allebei) ligt aan de andere kant van de Maas. Weliswaar ligt er een brug die uitkomt tussen chateau en koeltorens, maar dat is er een met een druk bereden 4 baansweg. Kwestie van, "Oh ja vergeten fietspad aan te leggen." Je zou toch willen dat ze hier wat meer van die regelaars, planners, coördinatoren, opzichters, aannemers, architecten, techneuten, bestuurders, beslissers etc. als bij ons zouden hebben, zeg maar. Wat een land...

Voorzichtig aan, door de begroeide watergoot van de brug steek ik over. En die Belgen maar toeteren. Alsof dit niet hun eigen schuld is. Uiteindelijk beland ik bij mijn chateau. Steenoud en knap verlaten. Ik moest op de bel van een intercom drukken en de mevrouw van de receptie meldde dat ze er over 5 minuten zou zijn. Omdat het zo rustig was (koningsdag he) kreeg ik de luxekamer in plek van de economy voor dezelfde prijs. Maar helaas was wel het restaurant gesloten. Koningsdag he? Maar een kilometer of 6 verderop was Huy en daar waren er waarschijnlijk wel open. Even langs de kerncentrale fietsen en ik zou er zo zijn. Gelukkig bleek dat mee te vallen. Ze was de brasserie recht tegenover de kerncentrale vergeten.

En natuurlijk had mijn chateau wifi, de code was op de kamer. Dat bleek echter een hele rij cijfers en getallen afgesloten met een ø. Wij verzint dat? Dat heb je toch niet meer op een moderne ipad. Hoe dan ook toen ik dankzij smshulp van het thuisfront (waarvoor nog dank) wist hoe een omega te produceren (øøøø), maar toen bleek de code het niet te doen. Verkeerde omega, zal wel oudgrieks in plek van nieuwgrieks moeten zijn of iets dergelijks.

Verder prima hotel, voor een prima prijs. Krakende trappen en vloeren. Een badkamer zo groot als menig hotelkamer. Kortom je krijgt een beetje graaf Doem fantasieën. Madam van de receptie in geen velden of wegen te bekennen om eens te vragen naar de juiste code. Ik verwacht ook niet dat ze op dat gebied erg behulpzaam zal zijn. Ik ben te lui en te moe om dit vooroordeel te gaan ontzenuwen en laat het maar voor wat het is. Ik typ vanavond de tekst wel neer en post het morgen. Dat typen gaat trouwens prima. Ik ben er zo'n twee uur mee bezig. Zittend op mijn royale balkon. Stukje opera op de achtergrond (wat slim dat ik spotify op offline had gezet). Uitzicht op de donkere massa van de koeltorens, met witte damp erboven, rood aangelicht door de waarschuwingslichten.

Nu heb ik zo lang aan een stuk zitten typen dat bij het opstaan de verschrikkelijkste kramp die je kunt bedenken in mijn been schiet. Met de conditie is het nog niet helemaal je dat.