Naar de bronnen van de Maas, deel 4

Vrijdag 24 juli 2015, van Monthermé, naar Charleville- Meziérès tot Sedan (eindpunt)

Strava geeft vandaag het juiste aantal kolometers: 53. Het aantal hoogtemeters lijkt echter weer veel: 325. Ik heb wel meer geklommen als de voorgaande dagen, maar 325 lijkt me overdreven. En Strava denkt echt dat ik er vandaag weer ruim 1.900 calorieën voor heb moeten verbranden. Het zou mooi zijn. Mijn gemiddelde snelheid is weer niet om over naar huis te schrijven dus dat doe ik dan maar niet.

De dag

De dag begon vreemd. Ik werd pas om 9 uur wakker en voelde me alsof ik uit een coma kwam. Ik kan me herinneren dat ik vannacht een keer ben omgedraaid, maar verder helemaal niets. Zelfs niet een middernachtelijk toiletbezoek. Ik kom moeilijk bij positieven en pak mijn spullen en tent langzaam in. Ik zit pas om 10.30 op de fiets, maar vind dat het eerst tijd is voor een bak koffie. Bij een boulanger haal ik een croissant en een 'pain aux raissins'. Ik pak mijn boek en verorber ze samen met een bak koffie en mijn boek op het terras van de bar tabac. Met royaal uitzicht op de Maas, de brug en de bergwand aan de andere kant.

Om 1/2 twaalf ga ik eindelijk op weg. Dat geeft niet want ik hoef vandaag maar zo' 50 kilometer. Tot Sedan. Morgen wordt ik immers alweer opgepikt. Ik zoek de voie verte op en begin aan de laatste kilometers van deze vakantie. Ze vallen niet mee. Mijn benen lijken nog steeds in coma. Ik heb al na 5 kilometer een stijve nek, slapende vingers en andere fietsongemakken. Zelfs een dikke laag Purol helpt daar dit keer niet tegen. Mijn weerzin richt zich tegen de Maas. Na drie dagen Maas heb ik die wel zo'n beetje gezien. Ook nu blijft het landschap echter mooi. Maar veel afwisseling zit er niet in. De Maas in het midden, de weg links, de voie verte rechts en dan aan weerszijden op wisselende afstanden de valleiwanden.

Het kost me bijna twee uur om de 29 kilometer naar Charleville- Meziérès af te leggen. Over de route heb ik werkelijk niets nieuws meer te melden. Wel dat Charleville een erg positieve afwisseling is. Ik rij vanaf de Maas langs de camping zo het centrale plein op. Alsof je het Palais Luxembourg betreed. Vierkant plein met onderlangs galerijen waar terrasjes en winkeltjes zijn. Op het plein hebben ze een beach- event gemaakt. Veel zand om in te liggen, zonnebedden, beachvolley en - voetbal, badjes waar kinderen op allerlei cartoonfiguren voor 2 euro een rondje kunnen maken en grote opblaasbare ballen waar diezelfde (of iets grotere) kinderen in kunnen klimmen en dan rondwervelen op het water. Leuk stadje. Moeilijk om weer te vertrekken.

Ik koop daarom maar een 1/2 kilo kersen en installeer me op het plein. Niemand gaat me hier voorlopig wegkrijgen. Het is heerlijk weer. De thermometer op het Hotel de Ville laat 27 graden zien. De terrassen zitten overvol. De mensen lopen hier in hun pauze te flaneren, waarom zou ik gaan fietsen? Wie wil er nou naar Sedan? Om 2 uur vind ik dat het nu toch moet gaan gebeuren. Ik wil op mijn fiets stappen. Vergeet iets weg te bergen. Wil mijn fiets weer op de stelt zetten. Knak. Die ging al 28.500 kilometer mee. En nu niet meer. Jammer.

Met enige moeite vind ik de voie verte naar Sedan. Op slag is het mooie landschap afgelopen. De voie verte is hier gewoon een, zij het goed onderhouden met gloednieuw asfalt, fietspad geworden dat min of meer toevallig naast de rivier ligt. Geen woord meer aan besteden. Er zijn geen stadjes of dorpjes van enige importantie onderweg en halverwege houdt de voie verte gewoon op en moet ik over de weg. Dat geeft wat afwisseling, maar de dorpjes onderweg zijn uitgestorven en voor ik het weet rijd ik Sedan binnen. De eerste kilometers kennismaking vallen niet mee. Grijs-grauwe buitenwijken.

Ik ben nog ruim op tijd en heb geen onderkomen voor vannacht. Het weer vertrouw ik niet helemaal. Ik meen het in de verte reeds te horen rommelen. Het wordt dus niet kamperen vannacht. Dat gaat Rens zijn tentje niet trekken. Dus ik besluit het Office du Tourisme aan te doen om daar een gouden tip te krijgen. Ik fiets het centrum over twee bruggen binnen. Het bord Office du Tourisme staat rechtdoor, berg op. Daar zat ik nou net op te wachten. Hebben ze dat ding boven op die wereldberoemde vesting van ze gemaakt. Dus ik zeul omhoog. Het is een pittige klim. Stevig doortrappen in het kleinste verzet. Boven wijst een bordje naar rechts, bovenlangs de vesting. En aan het eind weer naar rechts, naar beneden. En aan de voet van de vesting, ongeveer 75 meter van waar ik het eerste bordje zag vind ik het Office du Tourisme.

Ik zucht en slik. Denk aan de verworvenheden opgedaan tijdens therapie en stap binnen. Een alleraardigst meiske luistert aandachtig naar wat ik wil. 'Herbergement pour une nuit' en begint driftig te zoeken. Ik zelf kijk op hun gartis wifi op booking.com en vindt een chateau voor slechts 63 euri. Ik laat het zien aan het meiske en ze schudt meteen (ik meen geschrokken) van neen. Kennelijk kun je hier ook maar beter de chateaus overslaan. Dat is me eerder gebeurd deze reis. Ze verwijst me met veel geestdrift naar het Kyriad die de beste prijs-kwaliteit verhouding schijnt te hebben. Ik ga akkoord en vraag haar te reserveren.

Bij het naar buiten gaan kan ik het niet helemaal laten. Immers als niemand er iets van zegt komen ze er nooit achter dat fietsers wel erg benadeeld worden door hun bewegwijzeringsbeleid. Het meisje trekt weer wit weg en grijnst wat. 'Neen ik was niet. de eerste die dit opmerkte. Neen er waren mij al heel wat fietsers voorgegaan. En nee zij van de Office du Tourisme hadden hier geen zeggenschap in. Dat was voor een andere dienst of departement. Daar gingen ze zelf niet over.'
Heren en dames beleidsmakers, planners, bestuurders: allez hė...!?!?

Het Kyriad bleek een gewoon, schoon en eenvoudig snelwegformule hotel. Kraak noch smaak, maar verder niets mis mee. Met veel wifi. Ik heb zelfs het einde van de etappe van de Tour de France kunnen zien. Franse beelden met op de stream radio Tour van de NPO.

Morgen is het weer afgelopen. Doreen en de kids komen me oppikken. We hadden gehoopt op een dag mooi weer, zoals ik de afgelopen dagen heb gehad. Kunnen we nog een paar uurtjes naar de Semois om te zwemmen en wie weet te Kanoën. Maar ja morgen ligt heel Europa van de Golf van Biskaje tot aan Vlieland in een depressie. We verzinnen wel wat. Ze hebben hier in elk geval een heel grote E.Leclerc. Altijd goed voor een uurtje shoppen en de kar volgooien met lekkers dat hier fantastisch smaakt, maar thuis uiteindelijk niet opgegeten wordt.